இரத்த மனிதர்கள் ஆயிரமாயிரம். கருணையால் உயிர்நாடி துடித்த ஒரு கதை!

இரவு 11 மணி. நேரம் ஆகிவிட்டது. எனினும், பல்கலைக்கழக வளாகம் பரபரப்பாகவே இருந்தது. 23 வயது இளைஞனான நான், கம்ப்யூட்டர் ஆய்வகத்தில் என் பணியை முடிக்க போராடிக்கொண்டிருந்தேன். எங்கள் கல்லூரி விழாவுக்கான இணையதளத்தை உருவாக்கி முடிக்க வேண்டும்.
திடீரென்று, வெளிப்புற வாயில் தட்டப்பட்ட சத்தம் கேட்டது. நான் கதவைத் திறந்தபோது, வெளியில் ஒரு குழந்தை நின்று கொண்டிருந்தது. அதன் வயது ஐந்து அல்லது ஆறு இருக்கும். குழந்தையின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது. "ஐயா, என் அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை. நீங்கள் உதவ முடியுமா?" என்று கெஞ்சியது அந்தக் குழந்தை.
முதலில் தயங்கினாலும், அந்தக் குழந்தையின் அழுகையைப் பார்த்ததும் என் மனம் கனத்தது. "சரி, உன்னை அழைத்துச் செல்கிறேன்," என்று கூறி என் இரு சக்கர வாகனத்தை எடுத்தேன். அந்தக் குழந்தை என்னை ஒரு குடிசைப் பகுதிக்கு அழைத்துச் சென்றது.
அந்தக் குடிசை சிறியதாகவும், ஒழுங்கற்றதாகவும் இருந்தது. அதனுள் நுழைந்ததும், ஒரு மூலையில் படுத்திருந்த ஒரு பெண்ணைப் பார்த்தேன். அவள் குளிர் காய்ச்சலால் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கணவன் அவளுக்கு அருகில் அமர்ந்து, கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
நான் அந்த பெண்ணின் நாடியைப் பார்த்தேன். அவளுக்கு காய்ச்சல் மிகவும் அதிகமாக இருந்தது. அவளுக்கு மருந்து கொடுக்க வேண்டும், இல்லையெனில் நிலைமை மோசமாகிவிடும். ஆனால் அந்தக் குடும்பம் மிகவும் ஏழையாக இருந்தது. அவர்களிடம் மருந்து வாங்க பணம் இல்லை.
நான் ஒரு யோசனை செய்தேன். நான் என் பல்கலைக்கழக வளாகத்திற்குத் திரும்பச் சென்று, மருத்துவமனையிலிருந்து மருந்து வாங்கி வருவேன் என்று சொன்னேன். அவர்கள் எனக்கு நன்றி கூறினர்.
நான் வளாகத்திற்குத் திரும்பிச் சென்று, மருத்துவமனையை அணுகினேன். என் நிலைமையை விளக்கியதும், அவர்கள் எனக்கு தேவையான மருந்துகளை இலவசமாகக் கொடுத்தனர். நான் மருந்துகளை உடனடியாக அந்தக் குடும்பத்திற்கு எடுத்துச் சென்றேன்.
அந்தப் பெண் மருந்துகளை எடுத்துக்கொண்ட பின், அவளுடைய காய்ச்சல் படிப்படியாகக் குறையத் தொடங்கியது. அவள் கணவனும் குழந்தையும் எனக்கு நன்றிக் கடனோடு இருந்தனர்.
"உங்கள் உதவிக்கு நன்றி. நீங்கள் எங்களின் கடவுள்," என்று அந்த மனிதர் கூறினார்.
நான் அவர்களைச் சிறிது நேரம் ஆறுதல்படுத்திவிட்டு, திரும்பிச் சென்றேன். அன்று இரவு நான் படுக்கைக்குச் சென்றதும், எனக்கு மிகுந்த திருப்தியாக இருந்தது. நான் ஒரு சிறிய செயல் செய்திருக்கலாம், ஆனால் அது ஒரு குடும்பத்தின் உயிரைக் காப்பாற்றியிருந்தது.
மனிதாபிமானம் இல்லாமல் மனித வாழ்க்கை இல்லை. நாம் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவ வேண்டும். ஒரு சிறிய உதவிக்கூட பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தலாம் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.