சமாதானம்

"போர்" என்ற வார்த்தையே என்னைப் பதற வைக்கிறது. அதில் எந்த மகிழ்ச்சியும் இல்லை, வெற்றியும் இல்லை. அது இருக்கும் இடத்தில் எப்பொழுதும் துயரமும் வலியும்தான்.
ஒருமுறை, நான் ஒரு சிறுவனாக இருந்தபோது, நான் பூங்காவில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று, வானத்தில் வெடிச்சத்தம் கேட்டது. நான் மேலே பார்த்தேன், விமானங்கள் வட்டமிடுவதைக் கண்டேன். மக்கள் அலறியும், ஓடியும் கத்தினார்கள். என்னைச் சுற்றி குண்டுகள் வெடித்தன.
நான் பயத்தில் நடுங்கினேன். நான் என் அம்மாவைத் தேடினேன், ஆனால் அவள் எங்கும் காணவில்லை. நினைத்தபோது எனக்கு அழுகை வந்தது. நான் தனியாகவும், கைவிடப்பட்டதாகவும் உணர்ந்தேன்.
என்னை அங்கிருந்து வெளியேற்ற ஒரு வீரர் வந்தார். அவர் என்னைத் தன் கைகளில் எடுத்துப் பாதுகாப்பான இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். நான் அவரை நன்றியுடன் பார்த்தேன், அவர் எனக்கு புன்னகைத்தார்.
அந்த சம்பவம் எனது வாழ்க்கையில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்தது. அப்போதுதான் போரின் உண்மையான தன்மையை உணர்ந்தேன். இது வெற்றி அல்லது மகிழ்ச்சி பற்றியது அல்ல, அது வலி, துன்பம் மற்றும் இழப்பு பற்றியது.
அன்று முதல், நான் சமாதானத்திற்காகப் போராட உறுதியேற்றுக் கொண்டேன். நான் வன்முறையின் அபாயங்கள் மற்றும் அமைதி மற்றும் ஒற்றுமையின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்த தீர்மானித்தேன்.
நான் பள்ளிகளுக்கும் சமூக மையங்களுக்கும் சென்று பேசினேன். நான் சமாதான போராட்டங்களில் பங்கேற்றேன் மற்றும் மற்றவர்களை அவ்வாறே செய்ய ஊக்குவித்தேன். நான் எழுதினேன், பாடினேன், என் குரலை கேட்கச் செய்தேன்.
என் பயணம் எளிதானது அல்ல. நிறைய எதிர்ப்புக்கள் இருந்தன, ஆனால் நான் கைவிடவில்லை. நான் நம்பிக்கையை இழக்கவில்லை.
நான் சமாதானத்திற்காகப் போராடியதற்காக பெருமைப்படுகிறேன். இது எனது வாழ்க்கையின் நோக்கமாக மாறிவிட்டது. நான் எவ்வளவு சிறியவனாக இருந்தாலும், மாற்றத்தை கொண்டுவர முடியும் என்பதை உலகிற்கு நிரூபிக்க விரும்புகிறேன்.
அமைதி நமக்குள், நமது சமூகங்களில் மற்றும் இந்த உலகில் தொடங்குகிறது. நாம் ஒருவருக்கொருவர் மரியாதை மற்றும் புரிதலுடன் நடத்தினால், நாம் போர் மற்றும் வன்முறையின் சுழற்சியை முடிவுக்குக் கொண்டுவர முடியும்.