நான் ஏன் என் தந்தையை வெறுத்தேன்
என் வாழ்க்கையில் மிகவும் கடினமான முடிவுகளில் ஒன்று என் தந்தையிடமிருந்து விலகிச் செல்வதாக இருந்தது. அது எளிமையாகத் தெரிந்தாலும், அதற்கு வழிவகுத்த சூழ்நிலைகள் சிக்கலானவை மற்றும் கடினமானவை.
என் தந்தை ஒரு சிறந்த மனிதர் தான், தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டார். அவர் ஒரு கடின உழைப்பாளி, தனது குடும்பத்தை ஆதரிப்பதற்கு அர்ப்பணிப்புடன் இருந்தார். ஆனால் அவரிடம் ஒரு இருண்ட பக்கமும் இருந்தது, அது எங்களைக் குடும்பமாகப் பாதித்தது.
அவர் கோபம் மற்றும் வன்முறையின் பொறியில் விழுந்தார். குடிபோதையில் அவர் பலமுறை தாயைத் தாக்கினார். நானும் என் சகோதரர்களும் அவரது கோபப் பார்வையில் அடிக்கடி சிக்கிக் கொண்டோம். நாங்கள் தொடர்ந்து பயத்தில் வாழ்ந்தோம், அவர் அடுத்து என்ன செய்வார் என்று எங்களுக்குத் தெரியாது.
நான் வளர வளர, என் தந்தையின் நடத்தையால் வெறுப்பு அதிகரித்தது. அவர் எங்கள் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய வலியை மன்னிக்க எனக்கு முடியவில்லை. நான் அவரை வெறுத்தேன், அவரை என் வாழ்வில் இருந்து வெளியேற்ற விரும்பினேன்.
நான் 18 வயதாக இருந்தபோது, எல்லாவற்றையும் விட்டு விட்டுச் செல்ல முடிவு செய்தேன். நான் என் பொருட்களைப் பையில் அடைத்து, வீட்டை விட்டு வெளியேறினேன். நான் எங்கே செல்கிறேன், என்ன செய்யப் போகிறேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் நான் ஒரு விஷயம் மட்டுமே அறிந்திருந்தேன்: நான் என் தந்தையிடமிருந்து விடுபட வேண்டும்.
அடுத்த சில ஆண்டுகள் எனக்கு ஒரு போராட்டமாக இருந்தன. நான் சில குறைந்த ஊதிய வேலைகளில் பணிபுரிந்தேன், சோபாவில் தூங்கினேன். ஆனால் நான் சுதந்திரமாகவும், பயத்திலிருந்து விடுபட்டதாகவும் உணர்ந்தேன்.
நேரம் செல்லச் செல்ல, நான் என் தந்தையின் நடத்தை குறித்து சிந்திக்கத் தொடங்கினேன். அவர் ஏன் அப்படிச் செய்தார் என்பதை நான் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கினேன். அவர் தனது சொந்த பயம் மற்றும் கோபத்தால் அவதிப்பட்டார். அவர் தனது வலியை எங்களுக்கு வெளிப்படுத்திவிட்டார்.
நான் அவரை மன்னிக்க இன்னும் தயாராக இல்லை. ஆனால் நான் அவரைப் புரிந்துகொள்ளத் தொடங்கினேன். அவர் ஒரு மனிதன் மட்டுமே, தனது சொந்த குறைபாடுகளும் போராட்டங்களும் உள்ளார்.
என் தந்தையின் நினைவுகள் எனக்கு இன்னும் வலிக்கின்றன. ஆனால் நான் அவரை வெறுக்கவில்லை. நான் அவரைப் புரிந்துகொள்கிறேன், அவர் எந்த சூழ்நிலையில் இருந்தாலும் அவரை நேசிக்கிறேன்.