பிரிட்டனை உலுக்கிய கலவரங்கள்: ஒரு கண்மூடித்தனமான சாட்சியின் பார்வை

2011-ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் இங்கிலாந்தை உலுக்கிய கலவரங்கள் நம் அனைவரின் மனதிலும் ஆழமான வடுவை ஏற்படுத்தியுள்ளன. நான் லண்டனில் வசிக்கும் ஒரு இளம் மாணவனாக, அந்த குழப்பமான நாட்களின் நடுவில் சிக்கிக்கொண்டேன், அதன் தாக்கத்தை நேரில் கண்டேன்.

எல்லாம் ஒரு சிறிய சம்பவத்திலிருந்துதான் தொடங்கியது: ஒரு காவல்துறையினரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்ட மார்க் டகன் என்ற இளைஞனின் மரணம். டாடன்ஹாமில் உள்ள ஒரு காவல் நிலையத்திற்கு வெளியே கூடிய கூட்டம் விரைவில் கலவரமாக உருவெடுத்தது, விரைவில் அது லண்டனின் மற்ற பகுதிகளுக்கும் பரவியது.

காவலர்களின் சலசலப்பும் பதற்றமும் காற்றில் கவிழ்ந்திருந்தன. கலவரக்காரர்கள் கடைகளை சூறையாடினர், வாகனங்களுக்கு தீ வைத்தனர், தெருக்களில் கலவரத்தில் ஈடுபட்டனர். நான் எனது வீட்டில் இருந்து வெளியேற பயந்தேன், ஆனால் எனது சொந்தக் கண்களால் காண இயலாத ஒன்றைப் பற்றி அறிய விரும்பினேன்.

இரவில், நான் ஒரு தைரியமான செயலைச் செய்தேன். நான் எனது வீட்டை விட்டு வெளியேறி, அருகில் உள்ள கலவரத்திற்குச் சென்றேன். நான் பார்த்த அது என்னை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. தெருக்கள் போர்க்களத்தைப் போல் இருந்தன, கடைகள் தீப்பற்றிக் கொண்டிருந்தன, சூறையாடப்பட்ட பொருட்கள் எங்கும் சிதறிக் கிடந்தன.
கலவரத்தில் சிக்கிய இளைஞர்களின் முகங்களில் உள்ள வெறித்தனத்தையும் பதற்றத்தையும் நான் ஒருபோதும் மறக்க மாட்டேன். அவர்கள் ஏன் இப்படி நடந்து கொண்டார்கள் என்று நான் புரிந்து கொள்ள முயற்சித்தேன், ஆனால் அவர்களின் கோபத்தையும் விரக்தியையும் நான் உணர முடிந்தது.

நான் அந்த இரவை பயத்திலும் பரிதவிப்பிலும் கழித்தேன், கலவரம் ஏன் நடந்தது என்பதைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டே இருந்தேன். என் சமூகம் எப்படி இந்த நிலைக்கு வந்தது? மக்கள் ஏன் இவ்வளவு கோபமாக இருக்கிறார்கள்?
கலவரம் ஒரு அதிர்ச்சியூட்டும் நிகழ்வாக இருந்தது, அது இங்கிலாந்து சமூகத்தின் மறைந்திருக்கும் விரிசல்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வந்தது. இது நம் அனைவருக்கும் ஒரு எச்சரிக்கை அழைப்பு, நாம் எதிர்கொண்டு வரும் பிரச்சினைகளைக் கண்டுணரவும் அவற்றைச் சமாளிக்கவும் வேண்டும்.

கலவரங்களின் தொடர்ச்சியான தாக்கங்கள் இன்னும் உணரப்படுகின்றன. சமூகங்கள் இன்னும் காயங்களிலிருந்து குணமடைந்து வருகின்றன, நாம் இது போன்ற சம்பவங்களை எதிர்காலத்தில் தடுக்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை நாங்கள் இன்னும் ஆராய்ந்து வருகிறோம். ஆனால் ஒன்று தெளிவாகத் தெரிகிறது: நாம் நமது வேறுபாடுகளை விட்டுவிட்டு, ஒரு சமூகமாக ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும். நாம் வன்முறை மற்றும் அழிவிலிருந்து விலகி, நம் பிரச்சனைகளை அமைதியான மற்றும் கண்ணியமான முறையில் தீர்க்க வேண்டும்.

கலவரங்களின் அடிப்படை காரணங்களை புரிந்து கொள்வது அவசியம், மேலும் ஏழ்மை, சமூக அநீதி மற்றும் விரக்தி ஆகியவற்றை சமாளிக்க வேண்டும்.

இளைஞர்களின் குரல்களைக் கேட்க வேண்டும் மற்றும் அவர்களின் கவலைகளைப் புரிந்துகொண்டு அவர்களுக்கு அதிகாரம் அளிக்க வேண்டும்.

சமூக ஒற்றுமை மற்றும் புரிதலை ஊக்குவிக்க வேண்டும், அனைவரும் மதிக்கப்படுவதையும் சேர்க்கப்படுவதையும் உறுதி செய்ய வேண்டும்.

2011-ஆம் ஆண்டு கலவரங்கள் ஒரு இருண்ட காலம், ஆனால் அவை நமக்கு ஒரு முக்கியமான பாடத்தையும் கற்பித்தன. நாம் ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும், நமது சமூகத்தின் வலிமையை அடையாளம் காண வேண்டும் மற்றும் நமது பிரச்சனைகளை ஒன்றாக சமாளிக்க வேண்டும். அப்போதுதான், இதுபோன்ற சோகங்களை எதிர்காலத்தில் தடுக்க முடியும்.

கலவரங்கள் நமக்கு ஒரு சோகமான நினைவூட்டலாக இருக்கட்டும், நமது சமூகத்தின் பிணைப்பைப் பலப்படுத்தவும், சமத்துவம் மற்றும் நீதியை நோக்கி பாடுபடவும் நாம் தொடர்ந்து பாடுபட வேண்டும். இந்த வழியில்தான், நாம் உண்மையிலேயே ஒரு சிறந்த மற்றும் நல்ல சமூகத்தை உருவாக்க முடியும்.