மகா

யாருக்குத் தெரியாது... மகா பல்வித துறைகளிலும் தன்னை நிலைநிறுத்தியவர். சங்கீதம், மொழிபெயர்ப்பு, இதழியல் என அவருடைய பங்களிப்பு எத்தனையோ துறைகளில் உள்ளது. பல்வேறு நூல்களுக்கு மொழிபெயர்த்துள்ளார். அவையனைத்திலும் அவருடைய சொல்நடை தனித்துவமானது.
எந்த ஒரு நூலை படித்தாலும் மகா தமிழில் எழுதியது போன்ற பாங்கு இருக்கும். தமிழில் எழுதுவதில் மட்டுமல்ல, பேசுவதிலும் அவருக்குப் பெயர் உண்டு. அவர் பேச்சில் எத்தனையோ விஷயங்களை நையாண்டியாகச் சொல்லி அதில் தத்துவத்தையும் புகுத்தி சிரிக்க வைப்பார். சிரித்துக் கொண்டே யோசிக்கவும் தூண்டுவார்.
மகா சொல்லும் 'மொழிபெயர்ப்புக் கலை' என்கிற சொற்பொருளே எவ்வளவு அழகானது. மொழிபெயர்ப்பை இப்படிக் கூடவா சொல்லலாம் என நாம் வியக்கும்படியாக இருக்கும் அவருடைய சொல்லாட்சி. சொல்லாட்சி என்பதைத் தாண்டி அவருடைய பணி முறை. அது அற்புதமானது. எந்த ஒரு நூலையும் படித்துவிட்டு, அதை மொழிபெயர்க்கும் முன் அதன் ஆசிரியரைப் பற்றி விரிவாகத் தெரிந்து கொள்வார். அவர் வாழ்ந்த காலம், சூழ்நிலை என அனைத்தையும் புரிந்து கொண்ட பின்பே மொழிபெயர்க்கத் தொடங்குவார். அதனால்தான் அவரின் மொழிபெயர்ப்புகள் இன்னமும் வாசகர்களால் ரசிக்கப்படுகின்றன.
பல்கலைக்கழகக் காலத்தில் சக மாணவர்களுடன் பரிமாறிக் கொண்ட விஷயங்கள், அவருக்கு சந்தித்த அனுபவங்கள் அனைத்தும் அவரின் எழுத்திலும் பிரதிபலிக்கும். மகாவின் நெருங்கிய நண்பர்கள், அவரின் அனுபவங்களை முன்னிறுத்தி எத்தனையோ கதைகள் சொல்வார்கள். சமீபத்தில் ஒரு நண்பர் சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது.
"ஒரு முறை நாங்கள் மகா, எங்கள் பேராசிரியருடன் பேருந்தில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தோம். அப்போது சக மாணவன் ஒருவன் பேராசிரியரைப் பார்த்து, 'சார், உங்கள் புத்தகத்தை வாசித்தேன். ரொம்ப நல்லா இருக்கு' என்றான். அதைக் கேட்ட மகா, 'என்ன புத்தகம்' என வினவினான். அந்த மாணவன் புத்தகத்தின் பெயரைக் கூறினான். உடனே மகா, 'ஓ... அந்தப் புத்தகத்தையா படிச்சே! அப்படீன்னா அதுல வர்ற ஒரு பாத்திரம் நான்' எனச் சொல்லி சிரிக்கத் தொடங்கினான். பேராசிரியரும் எங்களும் சிரித்தோம். பிறகு மகா அந்தப் புத்தகத்தில் வரும் பாத்திரம் பற்றி நக்கலாகத் தன்னைத்தானே விமர்சித்துக் கொண்டான். அதைக்கேட்டு எங்கள் பேராசிரியரும் சிரிக்கத் தொடங்கினார். பின்னர், அவர் மகாவைப் பார்த்து, 'உண்மையிலேயே மகா, அந்தப் புத்தகத்தில் வரும் ஒரு பாத்திரம் நீயேதான்' என்றார். அதைக் கேட்டதும் மகா மீண்டும் நக்கலாகத் தன்னைத்தானே விமர்சித்துக் கொண்டான்."
மகாவின் நக்கல் அதற்குள் தத்துவத்தையும் பொதித்து வைத்திருக்கும். "எம் மொழிபெயர்ப்புகளை நாம் மட்டும் பிரசவித்துவிடவில்லை. அவற்றை வாசித்து உள்வாங்கிக் கொள்ளும் வாசகர்களும் எங்கள் பிள்ளைகள்" என்கிறார் மகா. அவ்வாறு எண்ணுகிற ஒருவரால் மட்டுமே வாசிக்கத் தகுந்த நூல்களை நமக்குக் கொடுக்க முடியும்.
மகாவின் சொல்லாட்சி, அவரின் பணி முறை, அவரின் நக்கல் எல்லாவற்றையும் தாண்டி அவரிடம் இருந்த மனிதநேயம் தனித்துவமானது. அத்தகைய ஒரு பன்முக ஆளுமையை இழந்து விட்டோம் என்பது நம் இழப்பு.
அவரின் எழுத்தின் வழியாக, அவரின் சிந்தனையின் வழியாக அவரை நினைவில் வைத்துக் கொள்வோம். அவர் நம்மிடம் விட்டுச் சென்ற சொல்நடை தமிழில் நீண்ட காலம் எதிரொலிக்கும்.