ஹிமானி மோர்

சூரியன் தகதகவென வானத்தில் உயர்ந்து கொண்டிருந்தது, செங்கல் செங்கலாக பாதையைத் தகித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் கால்நடையாகச் செல்லும்போது, தாகத்தின் பாலைவனத்திலிருந்து தப்பிக்க எனக்கு நீர்நிலை ஒன்று தேவைப்பட்டது. தூரத்தில் ஒரு கிணற்றைக் கண்டதும், எனது முகம் மகிழ்ச்சியால் ஜொலித்தது. இருப்பினும், நான் நெருங்கி வரும்போது, கிணறு வறண்டு இருப்பதைக் கண்டேன். ஏமாற்றம் எனது இதயத்தை நிரப்பியது, தாகம் என்னைப் பீடிக்கத் தொடங்கியது.
அப்போதுதான், என் கண்கள் கிணற்றின் அருகில் இருந்த ஒரு சிறிய குடிசையைக் கண்டன. நம்பிக்கையுடன் நான் அதை நோக்கி நடந்தேன், ஒருவேளை அவர்களிடம் எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணீர் இருக்கலாம் என்று எதிர்பார்த்தேன். கதவைத் தட்டினேன், சிறிது நேரத்தில் ஒரு வயதான பெண்மணி கதவைத் திறந்தாள். நான் எனது நிலைமையை விளக்கினேன், எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணீர் வேண்டும் என்று மன்றாடினேன்.
பெண்மணி எனது நிலையைக் கண்டு பரிதாபப்பட்டாள். "நிச்சயமாக," என்று அவள் கூறினாள், "உள்ளே வாருங்கள்." அவள் என்னை குடிசைக்குள் அழைத்துச் சென்றாள், அங்கு குளிர்ந்த நீரின் ஒரு குடம் இருந்தது. நான் அவளுக்கு தாகத்துடன் நன்றி கூறி, தண்ணீரின் குளிர்ச்சி எனது தொண்டையை நனைத்ததை உணர்ந்தேன். எனது உடல் புத்துயிர் பெற்றது போல் உணர்ந்தேன்.
பெண்மணி என்னைக் கேட்டாள், "நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்?" நான் அவளிடம் எனது பயணத்தைப் பற்றிச் சொன்னேன், நான் எவ்வளவு தூரம் பயணித்தேன் மற்றும் நான் எங்கு செல்ல வேண்டும் என்பதைச் சொன்னேன். அவள் எனக்கு ஆச்சரியப்பட்டு, தனது குடும்பத்தைப் பற்றி எனக்குக் கூறினாள். அவள் கணவர் ஒரு விவசாயி, அவளுக்கு மூன்று குழந்தைகள் இருந்தனர். அவர்கள் இந்தச் சிறிய குடிசையில் ஏழ்மையான ஆனால் மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தனர்.
நான் பெண்மணியுடன் மாலை வரை அங்கு தங்கினேன். நாங்கள் சேர்ந்து உணவு உண்டோம், கதைகள் சொன்னோம், சிரித்தோம். அவளுடைய குடும்பத்தின் உபன்யாசம் என்னைக் கவர்ந்தது, அவர்களின் இலட்சியங்களும், ஒருவருக்கொருவர் அவர்கள் கொண்டிருந்த அன்பும் என்னைக் கவர்ந்தது. அவர்களுடன் நான் நேரத்தைச் செலவழித்த அந்த சிறிய நேரத்தில், வாழ்க்கையின் உண்மையான அர்த்தத்தைப் பற்றி நான் நிறைய கற்றுக்கொண்டேன்.
மறுநாள், குடிசையிலிருந்து விடைபெறும் நேரம் வந்தது. பெண்மணி எனக்கு கொஞ்சம் உணவையும் தண்ணீரை ஒரு பையிலும் கொடுத்தாள். நான் அவளுக்கு நன்றி கூறி, எனது பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன். நான் நடந்து செல்லும்போது, அந்தக் கிணறு எனக்கு எவ்வளவு தாகம் அளித்தாலும், எனது தாகத்தைத் தணித்தது அந்தக் கிணறு அல்ல, ஆனால் இந்த அற்புதமான குடும்பத்தின் பரிவு மற்றும் அன்பே என்பதை உணர்ந்தேன்.
அன்றிலிருந்து, நான் அந்த சந்திப்பை எப்போதும் மதித்து வைத்திருக்கிறேன். இது எனக்குப் போதித்த இரக்கம், பணிவு மற்றும் அன்புச் செயல்களின் வலிமை ஆகியவற்றால் நான் ஆழமாக பாதிக்கப்பட்டேன். ஹிமானி மோர் எனும் அந்தப் பெண்மணியின் கதை, என்னைச் சுற்றியுள்ள சமுதாயத்துக்கும், அவர்களின் வாழ்வில் நாம் செய்யக்கூடிய வித்தியாசத்திற்கும் ஒரு சான்றாக விளங்குகிறது.