అక్టోబర్ 1

నాన్న గారు నా చిన్నతనంలో నిజంగా అద్భుతమైన సైకిల్ కొనిచ్చారు. ఇది ఆరేళ్ళ ప్రాయం నాకు. అది చాలా సుंदरమైన అద్దాలతో ప్రకాశించే నారింజ రంగు చట్రతో ఉండేది. అది రాత్రిళ్లూ బంగారురంగు కాంతిని వెదజల్లేది. సైకిల్‌ను నేను అతిగా ఎక్కుతుండడంతో దాని సీటు, హ్యాండిల్‌లు కూడా నా శరీరంలో ఒక భాగంలా మారిపోయాయి. అయితే నాకు ఈ మెరుపులు కొంచెం ఎక్కువైపోయాయి.
ఒకరోజు నేను సైకిల్‌పై చాలా తొందరగా వెళుతున్నాను. అప్పుడే నాకు ముందు కనిపించే ఒక రాతి ప్రాంతంపైకి చేరుకున్నాను. అది చూడగానే చాలా స్మూత్‌గా కనిపించింది కానీ నేను అక్కడికి వెళ్ళగానే దానిపైకి చేరేందుకు వీలులేని స్థితిలో ఉన్నానని తెలుసుకున్నాను. నేను అక్కడ కొట్టుకుపోతున్నప్పుడు నా సైకిల్ తిరిగి తిప్పుకోవడానికి ఎక్కువసేపు సాధ్యం కాలేదు.
అప్పుడు కొంచెం దూరం వెనకే నా స్నేహితుడు వెళుతున్నాడు. నేను అతనికి గట్టిగా గట్టిగా అరవడం మొదలుపెట్టాను. అతను వచ్చి నన్ను ప్రమాదం నుంచి బయటకు తీశాడు. ఆ తర్వాత అతను నన్ను నా ఇంటికి సైకిల్‌పై ఎక్కించి తీసుకెళ్లాడు.
అప్పటి నుంచి నేను అతనిని నా "మెసెంజర్ ఆఫ్ హోప్" అని పిలిచేవాడిని. అతను నా సైకిల్‌ను కొద్దిగా మరమ్మత్తు చేయించి నాకు తిరిగి ఇచ్చాడు. అయితే అందులోని మెరుపులు ఆ రోజులతోనే పోయాయి. అయితే నా హృదయంలో ఆ మెరుపులు మాత్రం ఇప్పటికీ ఉన్నాయి. అవి అపాయం నుంచి నన్ను రక్షించిన వ్యక్తి ఆత్మ నాలో ఇంకా జీవించి ఉంది అని తెలియజేస్తుంటాయి.