న్యాయం

నేను కొద్ది నిమిషాల క్రితం కోర్టు చాంబర్ నుంచి బయటికి వచ్చాను. నేను ఇప్పుడు గనిలో అడుగు పెట్టిన భావనతో ఉన్నాను. నా బట్టలు చిరిగిపోయాయి, నా శరీరం నొప్పిగా ఉంది, నా ఆత్మ దెబ్బతింది. నేను న్యాయం కోసం పోరాడటానికి వెళ్లినట్లు అనిపించడం లేదు, నేను తీవ్రవాదం మరియు విద్వేషం యొక్క సుడిగుండంలోకి పడిపోయినట్లు అనిపిస్తోంది.
నేను న్యాయం గురించి ఎక్కువగా ఆలోచించాను. ఉండవచ్చు అని నేను ఆశించే ప్రపంచంలో, న్యాయం అంటే ఒకరి హక్కుల కోసం నిలబడటం. అంటే అణచివేతకు వ్యతిరేకంగా పోరాడటం. అంటే దుర్మార్గాలను అపహాస్యం చేయడం. కానీ ఇక్కడ నేను ఏమి చూశాను? నేను ఏమి అనుభవించాను?
నేను ఒక మహిళను చూశాను, ఆమె ఒక పురుషుడిచేత అత్యాచారం చేయబడింది, ఆమె కేసును వ్యవస్థాపరంగా ధ్వంసం చేయబడింది. నేను ఒక చిన్నారిని చూశాను, ఆమె తన సొంత తండ్రి చేత లైంగికంగా దుర్వినియోగం చేయబడింది, మరియు ఆయన బయట తిరుగుతున్నారు, ఒక విసురుగా ముఖం లేని వ్యక్తి జీవిస్తున్నారు. నేను ఒక జంటను చూశాను, వారు తమ పిల్లలను బలవంతంగా తీసుకెళ్లారు, న్యాయ వ్యవస్థ తమకు అనుకూలంగా ఉండేందుకు ఆర్థికంగా గుర్తించబడిన వ్యక్తిచేత ప్రేరేపించబడింది.
నేను న్యాయస్థానాన్ని చూశాను, అది అన్యాయానికి వేదికగా మారింది. నేను న్యాయమూర్తులను చూశాను, వారు పేదలతో మరియు అణచివేయబడిన వారితో దూరం పెట్టుకున్నారు, అధికారం మరియు సంపదతో తమను తాము కూడబెట్టుకున్నారు. నేను న్యాయవాదులను చూశాను, వారు తమ క్లయింట్‌ల కష్టాలను నిజంగా చూసే బదులు కేసుల ద్వారా తమ దారిని చూసుకుంటారు.
నేను ఇప్పుడు ఈ వ్యవస్థ గురించి ఏమి చెప్పాలి? ఇది న్యాయాన్ని అందించే వ్యవస్థ అని చెప్పాలా? అణచివేతకు వ్యతిరేకంగా పోరాడుతుందని నేను చెప్పగలనా? నేను ఇకపై దుర్మార్గాలను అపహాస్యం చేసిందని చెప్పగలనా?
నేను దాన్ని చేయలేను. ఎందుకంటే నేను ఇప్పుడు ఏమి చూశానో, నేను ఇప్పుడు ఏమి అనుభవించానో తెలుసు. నేను ఇకపై అబద్ధాలలో జీవించలేను. నేను ఇకపై మూసివేయలేను. నేను ఇకపై మౌనంగా ఉండలేను.
నేను న్యాయం కోసం నిలబడబోతున్నాను. నేను అణచివేతపై పోరాడబోతున్నాను. నేను దుర్మార్గాలను అపహాస్యం చేయబోతున్నాను. నేను ఈ వ్యవస్థలో మార్పు తీసుకురాబోతున్నాను. నేను ఇక ఆగలేను.