ตั้นผลดี

ตั้น พี่ชายคนโตของฉันเป็นคนขี้กลัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันจำได้ว่าตอนที่เรายังเด็กๆ กันอยู่ ครั้งหนึ่งตั้นได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้องครัวตอนกลางคืน ตอนแรกตั้นก็แกล้งทำเป็นไม่กลัว แต่สุดท้ายก็กลัวจนตัวสั่น พวกเราต้องช่วยกันหาต้นตอของเสียงนั้นและพบว่ามันเป็นเพียงแค่แมวหลงทางตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ตั้นก็ยังกลัวอยู่ดี ฉันจำได้ว่าฉันหัวเราะเยาะตั้น แต่ลึกๆ แล้วฉันก็รู้สึกสงสารเขาเหมือนกัน เพราะฉันรู้ว่าเขาเป็นคนขี้กลัวตัวจริง

เมื่อเราโตขึ้น ความกลัวของตั้นก็ไม่ได้ลดลงเลย กลับเพิ่มขึ้นเสียด้วยซ้ำ เขาเป็นนักเรียนที่เก่ง แต่เขากลัวที่จะพูดหน้าชั้นเรียน เขากลัวที่จะอยู่คนเดียว และเขากลัวแม้กระทั่งความมืด ฉันพยายามช่วยตั้นให้เอาชนะความกลัวหลายครั้ง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล

เมื่อตั้นอายุได้ 18 ปี เขาก็ตัดสินใจที่จะเข้ารับการบำบัด ฉันดีใจมากที่เขาตัดสินใจก้าวออกไปจากเขตปลอดภัยของตัวเอง และฉันก็หวังว่าในที่สุดเขาจะเอาชนะความกลัวของตัวเองได้

การบำบัดใช้เวลาหลายเดือน แต่ในที่สุดตั้นก็เอาชนะความกลัวของตัวเองได้ เขาเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความกลัวของตัวเองและเอาชนะมันในที่สุด ฉันภูมิใจในตัวเขามาก

วันนี้ตั้นเป็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่งและมั่นใจ เขาไม่ใช่คนขี้กลัวคนเดิมอีกต่อไป เขาสามารถพูดหน้าชั้นเรียนได้โดยไม่รู้สึกกลัว เขาสามารถอยู่คนเดียวได้โดยไม่รู้สึกโดดเดี่ยว และเขาสามารถนอนในความมืดได้โดยไม่กลัว

เรื่องราวของตั้นเป็นเครื่องเตือนใจว่าเราทุกคนสามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้ ไม่ว่าความกลัวนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม ถ้าเราก้าวออกจากเขตปลอดภัยของตัวเองและเผชิญหน้ากับความกลัวตรงๆ เราก็สามารถเอาชนะมันได้ในที่สุด