มิตรภาพคราบศัตรู

เขาว่ากันว่าเพื่อนสนิทกันมากก็อาจจะกลายมาเป็นคู่กัดกันได้ง่ายๆ ยิ่งเป็นเพื่อนสมัยมัธยมที่ต้องอยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าจรดเย็นด้วยแล้วนั้น เป็นอะไรที่แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

คุณเชื่อไหมว่าบางครั้งมิตรภาพที่สวยงามก็สามารถแปลงร่างเป็นความเกลียดชังได้ภายในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน ฉันเชื่อ เพราะฉันเคยเจอมากับตัว

ย้อนกลับไปสมัยฉันยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง ชื่อของเธอคือแอน แอนเป็นคนร่าเริง สดใส เข้ากับคนง่าย แต่ในขณะเดียวกันเธอก็เป็นคนเจ้าอารมณ์ พูดจาตรงไปตรงมา

เราสองคนทำอะไรด้วยกันอยู่เสมอ ไปกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยง ทำการบ้านด้วยกันตอนเย็น นอนค้างบ้านกันทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ เรียกได้ว่าฉันอยู่กับแอนมากกว่าที่อยู่กับครอบครัวฉันเองก็ว่าได้

แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แอนเริ่มมีเพื่อนกลุ่มใหม่ แล้วเธอก็เริ่มมีโลกของเธอเอง ดวงตาและความสนใจของเธอเริ่มหันเหจากฉันไปหาคนอื่น ฉันรู้สึกได้ว่ามิตรภาพของเรากำลังจะเปลี่ยนไป ฉันเริ่มรู้สึกไร้ตัวตน ทุกครั้งที่แอนอยู่กับเพื่อนกลุ่มใหม่ ฉันรู้สึกเหมือนเธอได้ลืมฉันไปแล้ว

ความรู้สึกที่ถูกทอดทิ้งความรู้สึกที่เราเคยมีต่อกันนั้นเริ่มหายไป ความน้อยใจที่เพิ่มขึ้นทุกวันกลายเป็นความเกลียดชังโดยไม่รู้ตัว

มีอยู่ครั้งหนึ่งระหว่างที่เรากำลังทำการบ้านด้วยกัน เธอพลั้งปากพูดจาไม่ดีใส่ฉัน ฉันโมโหจนกรอกตาใสเธอกลับไป และนั่นก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของการทะเลาะกันครั้งใหญ่

เราเริ่มประชดประชันกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ไม่ว่าจะไปกินข้าวหรือเจอกันในห้องสมุด ทุกคนในชั้นรู้ว่าเราเกลียดกัน

ความเกลียดชังของเรากลายเป็นเรื่องใหญ่โต เข้มข้นจนทุกคนรอบตัวรับรู้ได้ เรากลายเป็นศัตรูคู่อาฆาต

มิตรภาพคราบศัตรูที่เราเคยมีกลายเป็นสิ่งที่เจ็บปวด

หลายปีผ่านไป ฉันเข้าใจดีแล้วว่ามิตรภาพของเรามันเปราะบางแค่ไหน และความเกลียดชังนั้นก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี ฉันอยากที่จะขอโทษแอนสำหรับสิ่งที่ฉันทำลงไป แต่ฉันไม่อาจเอ่ยคำขอโทษออกไปได้ ฉันกลัว

ทุกวันนี้เราต่างก็มีชีวิตของตัวเอง แอนมีชีวิตที่ดี มีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนที่รักเธอมาก ฉันรู้สึกดีใจกับเธอจริงๆ ฉันหวังว่าเธอจะไม่ฝังใจกับเรื่องในอดีต

หากเธอได้อ่านบทความนี้ ฉันขอฝากข้อความสั้นๆ นี้ถึงเธอ "ฉันขอโทษแอน ฉันคิดถึงเธอเสมอ หวังว่าสักวันเราจะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง"