รักแม่

พอเกิดมาเป็นลูกคน กับเติบโตมารู้จักใช้ชีวิตในสังคมของเรา บุคคลแรกที่หลายๆคนคิดถึงนั้นก็คือ "แม่" อายุน้อยๆก็จะหวังหรือรอให้แม่หาข้าว หาน้ำ หาของที่เราอยากจะกิน ไม่อยากจะหิว ไม่ก็ขอเงินไปซื้อขนมกินเวลาอยู่โรงเรียน บางคนเรียนพิเศษ หิวขึ้นมาก็โทรบอกแม่ แม่ก็จะรีบเอาข้าวมาให้ทันที ตกใจกลัวอะไร หาแม่ก่อนเป็นอันดับแรก แม้ว่าหลายๆคนอาจจะรู้สึกว่า แม่จะเป็นคนที่บ่นเป็นประจำ แต่ก็รับรู้ได้ว่า แม่บ่นเราเพราะความรัก และห่วงใยเรา สุดท้ายแล้วคนที่จะไม่มีวันทิ้งเราไปไหน ไม่ว่าเราจะเป็นอย่างไร ก็คือ "แม่"
คนทั่วไปเวลาพูดถึงแม่ มักจะคิดถึงเรื่องที่แม่เสียสละ เลี้ยงดูเรามาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กอ่อนๆ จนเติบโตเป็นผู้ใหญ่ หรือบางคนก็จะคิดถึงความลำบากยากแค้นแสนสาหัสของแม่ ที่ต้องพบเจอในการเลี้ยงดูเรามาโดยลำพัง ความลำบากที่แม่ต้องทนทุกข์ทรมานเพื่อเรา ฯลฯ เพราะว่าคนทั่วไปมักจะมองความรักจากภายนอกเข้ามาภายใน เน้นการเสียสละทุ่มเท และความลำบากยากแค้น
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบมองความรักในแบบนี้เช่นกัน แต่หลังจากที่ได้ศึกษาพระพุทธศาสนา และมีโอกาสได้วิปัสสนากรรมฐาน ก็ทำให้ผมได้เข้าใจความรักในอีกรูปแบบหนึ่ง ความรักที่แท้จริง ผมได้เห็นแม่ตัวเองในอีกรูปแบบหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
ผมเห็นภาพแม่ในอดีตชาติ ภพชาติก่อนๆ ผมเห็นแม่เกิดเป็นหญิงบ้าง ชายบ้าง ในบางชาติแม่ก็เกิดเป็นผู้หญิงจนๆ ต้องทำงานรับจ้างเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตนเอง บางชาติก็เกิดเป็นคนรวย มีสามี มีลูก แต่ก็ไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่ เพราะลูกๆ ไม่ค่อยเคารพและไม่ค่อยเลี้ยงดูบำรุงท่าน บางชาติก็เกิดเป็นขอทาน ไร้ญาติขาดมิตร ต้องทนทุกข์กับความหนาว ความหิว กระหาย แต่ทุกชาติทุกภพ ไม่ว่าจะเกิดเป็นหญิงหรือชาย คนรวยหรือคนจน แม่ก็มีจิตใจที่โอบอ้อมอารี มีเมตตา มีความเสียสละ พร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นทุกเมื่อ
ผมเห็นแม่ในอดีตชาติ แม่ก็มีทุกข์เหมือนกัน แต่แม่ก็ไม่ได้คิดว่าแม่ต้องทนทุกข์เพื่อเลี้ยงลูกๆทั้งหลาย แม่ทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ ด้วยความรัก ความเมตตา ที่แม่มีให้กับผม และกับทุกๆคน ผมเห็นภาพแม่ตั้งแต่เกิดมาในภพชาตินี้ วันแรกที่แม่ได้อุ้มผม ซึ่งผมอยู่ในผ้าขาวคลุมตัวเล็กๆ แม่ก็มีความสุขที่สุดในชีวิต แม่เลี้ยงดูผมด้วยความรัก ความเอาใจใส่ เอาอกเอาใจ ถ้าผมร้องไห้ แม่ก็จะรีบอุ้มผมมากอดไว้ทันที ถ้าผมหิว แม่ก็จะรีบไปชงนมให้ผมกินทันที ถ้าผมไม่สบาย ก็จะรีบพาผมไปหาหมอ แม่ห่วงใยผมที่สุดในชีวิต แม่คอยเฝ้าดูผมเจริญเติบโตอย่างมีความสุข แม่ภูมิใจในตัวผมเสมอ แม่คอยเตือนสติผมเวลาผมทำผิด ซึ่งผมก็มักจะไม่ค่อยฟังแม่เท่าไหร่ ถ้าแม่ด่าผม ผมก็จะโกรธแม่ และเอาแต่ใจตัวเอง ถ้าแม่พูดอะไรให้ผมไม่พอใจ ผมก็จะเถียงแม่ทันที จนแม่โกรธ เลยเผลอพูดอะไรที่รุนแรงออกไป ผมก็จะน้อยใจ และโกรธแม่ทันที ผมเห็นภาพตัวเองในอดีต แสดงพฤติกรรมต่างๆนานาต่อแม่ แล้วรู้สึกละอายใจในตัวเอง ผมรู้สึกเสียใจที่ตัวเองยังเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่มีความเมตตา แสดงความกตัญญูต่อแม่ ผมเห็นภาพแม่ที่แก่ตัวลงไปทุกวันๆ ผมรู้สึกเจ็บปวดในใจ แล้วคิดว่าตัวเองจะทำอย่างไรถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย ผมไม่อยากเสียแม่ไป ผมอยากให้แม่มีชีวิตอยู่กับผมตลอดไป
ผมรู้สึกสำนึกในพระคุณของแม่มากๆ ผมรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองที่มีต่อแม่มากมาย ผมอยากแก้ไขตัวเองให้เป็นคนดี เป็นคนที่มีเมตตา และมีความกตัญญูต่อแม่มากที่สุด ผมอยากทำทุกสิ่งทุกอย่างให้แม่มีความสุข อยากให้แม่รู้สึกสบายใจ อยากให้แม่มีสุขภาพแข็งแรง อยากให้แม่มีอายุยืนยาว ผมอยากตอบแทนพระคุณของท่านให้ได้มากที่สุดก่อนที่แม่จะไม่อยู่แล้ว
ผมจึงตั้งใจที่จะดูแลแม่ ให้ความเอาใจใส่ ทะนุถนอมแม่ให้ดีที่สุด ผมจะไม่ทำให้ท่านลำบากใจอีกแล้ว ผมจะตั้งใจเรียนหนังสือ เพื่อให้แม่ได้มีความสุข ไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกต่อไป ผมจะทำงานเลี้ยงดูแม่ และครอบครัวให้ได้อย่างดีที่สุด ผมจะคอยเฝ้าดูแลแม่ และอยู่กับแม่ตลอดไป ผมจะทำให้แม่มีความสุขในบั้นปลายชีวิตให้ได้มากที่สุด
สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกกับทุกๆคนที่ยังมีแม่ว่า "จงดูแลแม่ให้ดีที่สุดในตอนที่ท่านยังอยู่ อย่าปล่อยให้ท่านต้องทนทุกข์ทรมาน อย่าปล่อยให้ท่านต้องน้อยใจเสียใจ อย่าทำให้ท่านต้องลำบากใจ อย่าทำตัวเป็นคนเห็นแก่ตัว อย่าคิดแต่เรื่องของตนเอง จงมีเมตตาต่อแม่ จงมีความกตัญญูต่อแม่ จงทำให้แม่มีความสุขให้ได้มากที่สุด เพราะว่าท่านก็รักเราที่สุดเช่นกัน"