โจอี้ ภูวศิษฐ์

วันหนึ่ง ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ที่บ้าน และได้ยินเสียงเพลงจากข้างบ้าน ผมจำเนื้อเพลงไม่ได้ แต่ทำนองคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ผมพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จนในที่สุดก็อดรนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นไปหาข้างบ้านเพื่อถาม

เมื่อผมไปถึงบ้านข้างๆ ผมก็เคาะประตูเบาๆ สักพักประตูก็กระทืบเปิดออก ปรากฏเป็นชายวัยกลางคน ผมก็รีบบอกเขาว่าผมได้ยินเสียงเพลงจากบ้านเขามา แล้วผมก็จำเนื้อเพลงไม่ได้ แต่ทำนองเพลงนี้คุ้นๆ มาก

ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ยิ้ม แล้วบอกว่า "อ๋อ เพลงนี้ชื่อเพลง 'ของขวัญ' ครับ เป็นเพลงเก่าแล้ว แต่ผมชอบฟังมาก" เขาเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งในบ้าน แล้วก็ชวนผมคุยเรื่องเพลง ผมรู้สึกประหลาดใจมากที่เขาจำเนื้อเพลงได้แม่นขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เพลงนี้เป็นเพลงเก่าแล้ว

เราคุยกันเรื่องเพลงอยู่นาน จนแป๊ปเดียวก็ถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้านแล้ว ก่อนที่ผมจะกลับ ชายวัยกลางคนคนนั้นก็หยิบแผ่นซีดีเพลงมาให้ผมหนึ่งแผ่น เป็นเพลงเก่าๆ ทั้งนั้นเลย ผมขอบคุณเขาแล้วก็กลับบ้านมา

ตอนที่ผมฟังเพลงในแผ่นซีดีนั้น ผมนึกถึงช่วงเวลาที่เราได้คุยกันเรื่องเพลง มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก ผมรู้สึกเหมือนได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่ชอบฟังเพลงเหมือนกัน ผมฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงเพลงสุดท้ายของแผ่นซีดี

เพลงสุดท้ายของแผ่นซีดีนั้นเป็นเพลง 'ของขวัญ' เพลงที่ผมได้ยินจากข้างบ้านในวันนั้น ผมนึกถึงชายวัยกลางคนคนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง และนึกขอบคุณเขาที่ทำให้ผมได้รู้จักเพลงดีๆ เพลงนี้

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมก็กลายเป็นคนที่ชอบฟังเพลงเก่ามากขึ้น ผมชอบที่เพลงเก่าๆ มีเสน่ห์และความหมายที่ลึกซึ้ง บางเพลงก็ทำให้ผมนึกถึงความทรงจำในอดีต บางเพลงก็ทำให้ผมได้คิดถึงอนาคต ผมขอบคุณชายวัยกลางคนคนนั้นที่แนะนำเพลงดีๆ ให้ผมได้รู้จัก

บางครั้ง ผมก็แอบคิดว่า ชายวัยกลางคนคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ตอนนี้เขาคงยังฟังเพลงเก่าๆ อยู่หรือเปล่า ผมอยากจะขอบคุณเขาอีกครั้งที่ทำให้ผมได้รู้จักเพลงดีๆ อย่างเพลง 'ของขวัญ' เพลงนี้