破地狱

Horen jullie mij? Of zit ik hier maar wat te brabbelen?
Ik weet dat sommigen van jullie denken dat dit een zwaar onderwerp is om te bespreken, maar ik vind het belangrijk om het te doen. Want als we het niet over de dood hebben, hoe kunnen we dan echt leven?
Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik met de dood in aanraking kwam. Ik was pas 10 jaar oud en mijn grootmoeder stierf. Ik begreep toen niet echt wat er gebeurd was, maar ik herinner me wel dat ik me verdrietig en alleen voelde.
In de loop der jaren ben ik meer mensen verloren dan ik kan tellen. Vrienden, familie, geliefden - ze zijn allemaal gegaan. En elke keer voelde het alsof een stukje van mezelf met hen meeging.
Maar ik heb ook geleerd dat de dood niet het einde is. Het is slechts een overgang van deze wereld naar de volgende. En hoewel het moeilijk kan zijn om iemand te verliezen van wie we houden, is het belangrijk om te onthouden dat ze altijd bij ons zullen zijn.
In onze harten en in onze herinneringen.
Dus als je iemand lief hebt, wees er dan voor hem of haar. Vertel hen hoe je je voelt. Breng tijd met hen door. Want je weet nooit wanneer het te laat is.
En als je iemand verliest, wees dan verdrietig. Huil. Schreeuw. Doe wat je moet doen om het verlies te verwerken. Maar geef uiteindelijk niet op. Ga door met leven. Ga door met liefhebben. Want het leven is te kort om het niet te doen.
En vergeet nooit dat je niet alleen bent. We zijn er allemaal samen in. We zijn allemaal op reis. En we zullen er uiteindelijk allemaal aankomen.