9/11 An Bliain

An bhliain abhaile, á mhá Mícheál Ó Muircheartaigh, bhí mé ina shaoránach nua i Meiriceá. Bhí mé ag obair i mBarr an Chathair Nua-Eabhrac, agus chuimhním go maith an lá sin ar maidin an 11ú Meán Fómhair, 2001.

Bhí mé ag teacht isteach go dtí an oifig nuair a chuala mé faoi na hionsaithe. Níor chreid mé, ar dtús. Cén fáth a ndearnadh a leithéid seo? Cén fáth a bheifeá a leithéid seo?

Ach ansin a bhí sé, ar an teilifís. Na hardáin ag titim, na daoine ag rith ar a gcuspóir as an bhfoirgneamh. Bhí mé uafásach.

Chaith mé an chuid eile den lá ag tabhairt faoiseamh do dhaoine eile. Bhí mé ag cuidiú le daoine a bhí ag iarraidh a muintir a aimsiú, agus bhí mé ag cuidiú le daoine a bhí ag iarraidh teacht abhaile. Bhí sé deacair, ach bhí áthas orm a bheith ag cabhrú.

Cúpla lá ina dhiaidh sin, chuaigh mé go Láthair an Chuimhneacháin 9/11. Bhí sé áit iontach, agus bhí sé iontach an méid daoine a tháinig go léir iontu. Bhí daoine ag caint faoi a dtréigthe, agus bhí daoine ag caint faoi an dóchas bhí acu don todhchaí. Bhí sé suíomh cuimhneacháin, ach bhí sé freisin suíomh dóchais.

Tá sé 20 bliain ó na hionsaithe 9/11. Tá an t-am dul thart go tapa, ach níor dhearmad muid na daoine a cailleadh. Táimid fós ag caint faoi an gcéard a tharla, agus táimid fós ag foghlaim céard is féidir linn a dhéanamh chun cosc a chur ar a leithéidí seo ó tarlú arís.

Tá an 9/11 fós mar lá buartha dom, ach tá sé chomh maith lá dóchais. Cuireann sé i gcuimhne dúinn an ról lárnach a imríonn an daonnacht i gcoinne na mílaoise. Ag an am céanna, cuimseann sé dúinn cé chomh tábhachtach is atá an dóchas. Mar sin féin, is féidir leo a bheith ag obair le chéile chun an domhan a dhéanamh ina áit níos fearr.