Aardbeving Turkije

Een onvergetelijke nacht in het aardbevingsgebied

Het was een donkere en stormachtige nacht in Kadirli, een stad in het zuiden van Turkije. Regen kletterde tegen de ramen, terwijl de wind huilde en gilde. Binnen zaten we huddled samen in de woonkamer, warm en droog en veilig voor de storm. We wisten niet dat dit al snel zou veranderen.

Plotseling, net na middernacht, gebeurde er iets verschrikkelijks. De aarde begon te trillen, eerst zachtjes en dan steeds heviger. Meubels begonnen te schudden, lampen te slingeren en schilderijen te vallen. We renden in paniek naar buiten, de regen negerend die op ons neer gutste.

Buiten stonden we op een open plek en keken we toe hoe ons huis voor onze ogen instortte. We waren radeloos en bang, maar we waren ook dankbaar dat we nog leefden.

We brachten de rest van de nacht door in onze auto, bang om terug te gaan naar ons verwoeste huis. De volgende ochtend waagden we ons naar buiten en zagen we de verwoesting die de aardbeving had aangericht. Gebouwen waren ingestort, straten waren gebarsten en overal lagen puinhopen.

We zagen mensen lopen zombie-achtig over straat, hun ogen gevuld met angst en wanhoop. We zagen reddingswerkers wanhopig graven door het puin op zoek naar overlevenden. We zagen hulpverleners die voedsel, water en onderdak uitdeelden aan degenen die alles waren kwijtgeraakt.

Het ergste van alles was dat we wisten dat we slechts een van de vele steden waren die door de aardbeving waren getroffen. We wisten dat er elders nog veel meer mensen waren die dezelfde pijn en hetzelfde verlies hadden meegemaakt als wij.

We brachten de volgende dagen door met het helpen van degenen die getroffen waren door de aardbeving. We hielpen bij het opruimen van puin, het uitdelen van voedsel en water en het bieden van troost aan degenen die alles waren kwijtgeraakt.

Het was een moeilijke tijd, maar het was ook een tijd van eenheid en mededogen. We zagen mensen het beste in zichzelf naar boven halen toen ze elkaar hielpen in deze tijd van nood.

We zijn nu een week na de aardbeving en de wederopbouw is al begonnen. We weten dat het lang zal duren voordat we weer normaal zijn, maar we zijn vastbesloten om onze gemeenschap weer op te bouwen en sterker dan ooit terug te komen.

We zullen nooit die nacht vergeten toen de aarde ons leven veranderde. Maar we zullen ook nooit de vriendelijkheid en mededogen vergeten die we in de nasleep ervan hebben gezien.

Bedankt voor jullie gebeden en steun. We zullen het goed doen.