Afsluiting A2: Een ode aan de stilte

In de vroege ochtenduren, wanneer de wereld nog in diepe slaap is, vind ik mezelf alleen op de A2. Het asfalt glinstert nog nat van de regenbui van de vorige nacht en de lucht is doordrenkt van een frisse, koude geur. Normaal gesproken is deze snelweg een drukke verkeersader, maar nu is het er akelig stil.

Ik rijd langzaam, genietend van het ongekende gevoel van ruimte en vrijheid. De stilte is zo oorverdovend dat ik het bijna als een fysieke aanwezigheid ervaar. Het is een aangename stilte, een stilte die uitnodigt tot reflectie en introspectie.

Terwijl ik verder rijd, flitsen er beelden door mijn hoofd van de afgelopen weken. Het was een hectische tijd geweest, vol stress en verplichtingen. Maar nu, op deze stille weg, voelt het alsof ik eindelijk de kans krijg om adem te halen. De stilte werkt als een balsem voor mijn gejaagde geest.

Ik kom langs plaatsen waar ik vaak heb vastgezeten in het verkeer, maar nu kan ik er zonder oponthoud doorheen glijden. De afwezigheid van auto's creëert een surrealistische sfeer, alsof ik in een parallelle wereld ben beland. Het is vreemd om de A2 zo leeg te zien, maar tegelijkertijd is het ook verfrissend.

Bij een wegrestaurant stop ik even voor een kop koffie. Binnen is het warm en gezellig, en het vriendelijke personeel verwelkomt me met open armen. Terwijl ik geniet van mijn koffie, kan ik niet anders dan denken aan alle mensen die normaal gesproken op deze weg rijden. Waar zijn ze nu, vraag ik me af? Zijn ze ook aan het genieten van de rust, of zijn ze gevangen in de dagelijkse sleur?

Na mijn korte pauze ga ik weer op weg. De stilte is nu nog stiller dan voorheen, en het lijkt alsof de wereld even op pauze staat. Het voelt als een kostbaar moment, een moment om te koesteren en te waarderen.

Als ik eindelijk mijn bestemming bereik, ben ik gevuld met een gevoel van kalmte en vrede. De afsluiting van de A2 was niet alleen een praktische maatregel, maar ook een onverwachte kans om te vertragen, te reflecteren en me te herverbinden met mezelf. In de stilte vond ik een oase van rust en bezinning, en ik zal de herinnering aan deze bijzondere ochtend altijd koesteren.

Nu de A2 weer is opengesteld voor het verkeer, zal de stilte ongetwijfeld weer plaatsmaken voor het lawaai van auto's. Maar ik zal de herinnering aan deze magische ochtend blijven meedragen, en ik hoop dat anderen er ook troost en inspiratie in zullen vinden.