Akhil

“तुला एक गोष्ट सांगायचीये...”

मला आठवत नाही मी किती वर्षांचा होतो. पण मी बालपणीच घरात एक मोठा हल्ला झालेला आठवतो. बाप कामावरून आला आणि सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर अस्वस्थता होती.

आमच्या लहानशा घरात, बापानं आमच्या भोवती काहीतरी बोलावं म्हणून गोळा केलं.

“तुला एक गोष्ट सांगायचीये...,” त्याने म्हटलं.

त्याच्या डोळ्यांत आसवं होती. आमची आई गेली आहे, हे त्याने आम्हाला सांगितलं. आमच्या मनात काय चालले होते ते मला आठवत नाही. पण मला माहीत आहे की त्या क्षणी माझे जग उलथून-पालथून झाले होते.

आमची आई एक आनंदी आणि काळजी घेणारी स्त्री होती. ती नेहमी आमच्यासाठी असायची, आम्हाला हसवायची आणि आम्हाला आरामदायक वाटायला लावायची. तिच्याशिवाय आमचे आयुष्य काय असेल, याचा विचार करणे खूप कठीण होते.

आम्ही त्या आघातातून सावरताना खूप वेळ गेला. पण माझ्या वडिलांनी कधीही आम्हाला एकटेपणाची भावना येऊ दिली नाही. त्यांनी दोन्ही पालकांची भूमिका बजावली आणि आम्हाला सर्व प्रकारे सांभाळलं. ते आमचे हिरो होते, आणि अजूनही आहेत.

आज, माझे वडील आम्हाला त्या गोष्टींबद्दल सांगतात ज्या त्यांनी त्या काळात अनुभवल्या. आम्हाला त्याच्या बाबतीत अभिमान वाटतो की त्याने आम्हाला कधीही आत्मज्ञान करायला लावलं नाही. तो खरा योद्धा आहे, आणि मी स्वतःला भाग्यवान समजतो की मला त्याचा मुलगा म्हणून जन्माला आलो.

त्या दिवसापासून, मी आयुष्यात कधीच काहीही न घेऊन जगलो नाही. प्रत्येक क्षण मौल्यवान आहे, आणि आपल्याला आपल्या प्रियजनांचे किती कौतुक आहे हे त्यांना सांगायला कधीही संकोच करू नका. कारण तुम्हाला कधीही माहित नसेल की पुढची कोणती गोष्ट तुमच्याकडून काय घेऊन जाईल.