An Athbhliain a Chaill Mé Mo Chuid Leanaí agus a Fuair Mé Iad Arís

Bhí an bhliain seo caite ina bhliain iomráiteach dom. Bhí mé ag streachailt le mo shláinte, agus bhí mé ag déanamh iarracht glacadh le mo chuid leanaí óna n-athair. Bhaineamar achan rud den tobann. Bhí mé ina aonar agus bhí mo chuid leanaí imithe uainn.

Ní raibh mé cinnte cad a dhéanfainn. Ní raibh a fhios agam conas mhaireachtáil gan mo leanaí. Ach ní raibh mé ar tí a ligint dul dóibh. Chosain mé iad i gcónaí, agus rachas mé ar aghaidh ag déanamh amhlaidh.

Bhreathnaigh mé ar mo chuid leanaí agus dúirt mé leo, "Gráigh mé sibh. Tá mé an-bhrónach faoi cad a tharla, ach tá mé ag dul a dhéanamh níos fearr. Tiocfaidh mé i ndiaidh sibh, agus gheobhaidh mé sibh ar ais."

D'fhág mé an teach sin lá agus mé briste. Ní raibh a fhios agam cad a raibh an todhchaí in ann dom, ach bhí mé cinnte go bhfaighinn mo leanaí ar ais. Agus is é sin díreach an méid a rinne mé.

Bhí an bhliain a chuaigh thart ina bhliain chrua, ach bhí sé fiú é. Fuair mé mo leanaí ar ais, agus ní ligfidh mé dul dóibh riamh arís.

Is é an smaoineamh a bhí agam nuair a bhí mé ag streachailt go raibh muidne foireann. Ní raibh muid ach amháin, agus bheadh muid ann i gcónaí le haghaidh a chéile. Agus go deimhin, bhí sé mar sin. Chuir muid na céimeanna sin le chéile, agus anois táimid níos láidre ná riamh.

Má tá tú ag streachailt, ná lig do d'aigne dul ort. Bíodh dóchas agat. Bíodh foighne agat. Agus fágfaidh tú é ar an taobh eile.

Is mise Nate Byrne, agus is é seo mo scéal.