An Tráth a Chaitheadh Mé Botswana

Cuimhním go maith an lá sin a chaith mé i Botswana. Bhí sé ina lá grianmhar agus te, agus bhí an spéir gorm gan scamall. Bhí mé ag siúl tríd an ngleann, agus bhí mé ag féachaint ar an ngléasra agus ar an bhfauna. Bhí an-álainn an tseicheamh, agus bhí mé ag baint taitneamh as an bhfáiltiúlacht agus as an suaimhneas.

Agus ansin, chonaic mé é - leómhar. Bhí sé ina leómhar mór, agus bhí sé ina sheasamh i lár an ghlinne. Bhí sé ag féachaint dom leis an nguaisc mhór sin air, agus níorbh aon fhocal agam. Bhí mé ag éirí scanraithe, agus ní raibh a fhios agam cad a dhéanfainn.

Ansin, tháinig an treora orm. "Ná bí ag eagla," a dúirt sé. "Tá sé sin ina leómhar giorraithe. Ní dhéanfaidh sé aon dochar duit." Agus ag sin, d'imigh an leómhar ar siúl, agus níor fhill sé riamh.

Lean mé air ag siúl tríd an ngleann, agus bhuail mé le hainmhithe eile - eilifintí, bíosaí, agus gnuí. Bhí an-álainn iad go léir, agus bhí mé ag baint taitneamh as an bhfáiltiúlacht agus as an suaimhneas. Bhí sé in ainneoin an leómhair, bhí sé ina lá iontach. Agus níor bheadh mé in ann iarraidh ar lá níos fearr.

Nuair a smaoinim ar Botswana anois, smaoinim ar an nguthadh céanna sin - an fháiltiúlacht céanna agus an suaimhneas céanna. Is tír álainn é, agus is tí orthu siúd go léir a thagann ann.