Ang Aspin

Naalala niyo pa ba yung paborito ninyong laruan noong bata pa kayo? Yung laging dala-dala kung saan-saan, at hindi napapagod laruin? Para sa akin, iyon ang aspin, o yung Ingles na "toy dog".
Masaya laruin ang aspin. Puwede ninyong habulin, paliguan, at bihisan. Maaari rin ninyong kausapin at yakapin sila, at lagi silang handang makinig. Isa sa mga paborito kong gawin noong bata pa ako ay ang magpanggap na mayroon akong sarili kong pamilya ng aspin. Mayroon akong nanay, tatay, at mga anak na aspin. Magkakasama kaming maglalaro, kakain, at matutulog.
Isang araw, naglalaro ako ng aspin sa labas ng bahay nang may mapansin akong malungkot na aspin sa kalye. Nakaupo lang siya sa tabi ng daan, at parang wala siyang pakialam sa mundo. Lumapit ako sa kanya at tinanong kung ano ang problema. Sinabi niya sa akin na nawala siya sa kanyang pamilya, at hindi na niya alam kung paano siya makakauwi.
Naawa ako sa aspin, kaya dinala ko siya sa bahay ko. Pinakain at pinaliguan ko siya, at binigyan siya ng lugar na matutulugan. Mabilis kaming naging magkaibigan, at parang isa na siyang tunay na miyembro ng aming pamilya.
Pinangalanan ko siyang Lucky, dahil pakiramdam ko ay swerte akong makita siya at mailigtas siya sa lansangan. Napalapit kami ni Lucky sa isa't isa, at hindi ko na siya iniwan simula nang araw na iyon.
Si Lucky ang naging pinakamamahal kong aspin. Laging nasa tabi ko siya, at palagi niyang pinapatawa ang pamilya ko. Nagdala siya ng maraming saya sa buhay namin, at hindi ko na maiisip ang buhay ko kung wala siya.
Ngayon, si Lucky ay malaki at matanda na, ngunit siya pa rin ang pinakamamahal kong kaibigan. Nagpapasalamat ako sa kanya araw-araw, at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala siya sa tabi ko.