Sa gitna ng malamig at makulimlim na gabi ng Bisperas ng Pasko, isang grupo ng mga estranghero ang nagkita sa isang maliit na simbahan sa isang bayan. Ang bawat isa sa kanila ay may sariling problema at paghihirap, ngunit lahat sila ay may isang bagay na nagkakaisa sa kanila: ang pag-asa ng isang himala.
Habang nagsisimula ang misa, ang pari ay nagsalita ng mga salita ng pag-asa at pag-ibig. Sinabi niya na kahit ano pa ang pinagdadaanan natin, hindi tayo dapat mawalan ng pananampalataya sa ating mga puso.
Nang magkita ang apat na karakter na ito sa labas ng simbahan, isang espesyal na bagay ang nangyari. Si Juan ay nagbahagi ng kanyang kwento ng katapangan at pagtitiyaga. Sinabi ni Maria kung paano siya nakakita ng lakas sa kanyang pagkawala. Inilarawan nina Pedro at Ana kung paano sila nagtutulungan sa kabila ng kanilang paghihirap.
Habang nagbabahagi sila ng kanilang mga karanasan, napagtanto nila na hindi sila nag-iisa. Lahat sila ay may mga problema, ngunit lahat sila ay mayroon ding lakas at pag-asa na lalampasan ang mga ito.
At nang umabot na sila sa kanila-kanilang tahanan, dinala nila ang espiritu ng Bisperas ng Pasko sa kanilang mga puso. Ang gabing iyon ay naging simula ng isang bagong simula, isang panahon ng pagpapagaling, pag-asa, at pag-ibig.
Hindi lamang sa mga mamahaling regalo o malalaking pagtitipon ang tunay na kahulugan ng Bisperas ng Pasko. Ito ay tungkol sa paghahanap ng pag-asa sa gitna ng kadiliman, pag-ibig sa gitna ng paghihirap, at ang kayamanan ng simpleng pagiging sama-sama sa mga mahal natin sa buhay.
Sa Bisperas ng Pasko, matutuklasan natin ang tunay na kayamanan sa ating mga puso at sa mga taong nakapaligid sa atin. At sa pamamagitan ng pagbabahagi ng ating mga kuwento at pagsuporta sa isa't isa, mas madali nating makayanan ang mga hamon ng buhay at malampasan ang mga ito nang may pag-asa at katatagan.