Annie Heyneman

Isní iontas gurbh é mo mhac féin a d’fhág slán dom m’anam...
Bhí mé ag ionsaí ar mo shuite aghaidh agus ag féachaint amach an fhuinneog nuair a chonaic mé mo mhac ag imirt sa gháirdín. Bhí súil ghil air agus gruaig dhorcha, agus bhí sé ag rith timpeall agus ag agairt le lútgháire.

Tháinig brón orm mar a chonaic mé é, agus tháinig cuimhneamh orm ar an lá a rugadh é. Bhí sé chomh beag agus chomh lag ag an am sin, agus ní rabhas cinnte céard a dhéanfadh mé de. Ach anois is fear óg é, fear láidir, agus tá mé chomh bródúil as.

Ní raibh mé riamh ina mháthair foirfe, ach rinne mé mo dhícheall. Bhíos i gcónaí ann dó, agus d’fhéach mé chuige i gcónaí. Agus anois tá sé ag fágáil baile chun dul chuig an ollscoil, agus táim brónach a fheiceáil ag dul.

Ach táim bródúil air freisin. Tá sé ag dul chun a chuid féin a dhéanamh den saol, agus tá mé cinnte go mbeidh sé rathúil. Is fear maith é, fear cineálta, agus táim cinnte go ndéanfaidh sé an t-uile rud go maith.

Isní iontas gurbh é mo mhac féin a d’fhág slán dom m’anam. Is é mo chuid mhuintear is luachmhaire é, agus táim chomh buíoch as go bhfuil sé agam in mo shaol.

Go n-éirí an bóthar leat, a mhic. Táim buíoch díot as an t-aon rud, agus táim chomh bródúil as ort.

Is minic a bhíonn brón ar mháithreacha nuair a fhágann a gcuid páistí an baile.
Is féidir a bheith bródúil as do pháiste fiú más brónach thú é a fheiceáil ag dul.
Bhí mé i gcónaí ann do mo mhac, agus d’fhéach mé chuige i gcónaí.
Ní raibh mé riamh ina mháthair foirfe, ach rinne mé mo dhícheall.

Tá súil agam go mbeidh mo mhac rathúil sa saol. Is fear maith é, fear cineálta, agus táim cinnte go ndéanfaidh sé an t-uile rud go maith.