Ar Mharc leis an Amhrán

Tá mé fós ag smaoineamh air, amaideach ar fad a bhí mé. Léacht amháin a bhí stigh agam, agus ag déanamh mo bhall d’éadan ag amhránaithe iartharach. Go sciobtha, bhí siad suaimhneach agus sásta le mo líomhaintí. Agus an uair sin, bhuail sé liom.
Ní raibh aon bhunús le mo chuid amhrán grá. Ní raibh aon éifeacht acu ar an bhfíor saol. Ní raibh siad ach focail ar pháipéar, gan aon ghrá nó paisean taobh thiar díobh. Ach amhráin Béarla, bhí siad iad féin bíodh is go raibh mo ghaeilge rólag. D'iarr siad orm toirmeasc a chur ar mo chuid amhrán é féin a mhúineadh, a lorg sé a gcuid féin iad, rud éigin nach raibh mé sásta a dhéanamh ar dtús.
Agus ansin thosaíos ag éisteacht leis na hamhráin. Agus, don chéad uair, thuig mé an chumhacht a bhí acu. Agus bhí mé i mo chuid slán leis na hamhráin grá sa Ghaeilge. Nuair a chuala mé an chéad amhrán i mo theanga dhúchais, tháinig mé amach as. Bhí sé chomh álainn agus chomh cumhachtach, agus ní raibh aon bhealach ar domhan a mbogadh sé mé amhail is a rinne an ceol Béarla.
Thosaigh mé ag foghlaim cainte na Gaeilge. Thosaigh mé ag léamh leabhar, ag féachaint ar scannáin, ag éisteacht le ceol. Agus ό cuanto más lo progresé, cuanto más me enamoré del idioma. Y cuanto más me enamoraba del idioma, más me enamoraba de las canciones.
Hoy, soy un cantante de canciones en gaélico. Canto canciones de amor, canciones de pérdida, canciones de esperanza. Y cada vez que canto una canción, siento que me conecto con algo más grande que yo mismo. Siento que me conecto con mi cultura, con mi historia y con mi gente.
Y todo empezó con una canción en gaélico.