Armistice

Als je een wapenstilstand tekent, is de oorlog nog niet altijd voorbij. Beleef zelf hoe machteloos en gefrustreerd dat kan doen voelen.
“Het is afgelopen. De wapenstilstand is getekend.” De woorden van de generale staf klonken als muziek in onze oren. Eindelijk was er een einde aan de eindeloze loopgravenoorlog, gedrenkt in bloed en wanhoop. We hadden de oorlog overleefd, konden eindelijk naar huis terugkeren en onze geliefden weer in de armen sluiten.
Vol goede moed begaven we ons op weg naar huis, met ons geweer nog in de hand. De reis was lang en gevaarlijk, maar de gedachte aan thuiskomen hield ons op de been. We passeerden steden en dorpen die tijdens de oorlog grotendeels verwoest waren. De mensen daar keken ons zwijgend aan, hun blikken vol verdriet en bitterheid. We hadden onze plicht gedaan, maar hoeveel nut had het allemaal gehad? Toen we eindelijk thuis aankwamen, was onze vreugde van korte duur. Ons huis was leeg, onze familie was verdwenen. De oorlog had zijn sporen nagelaten, ook voor ons.
De wapenstilstand was getekend, maar de oorlog woedde nog steeds voort in ons hart en in onze ziel. De nachtmerries, de angsten, de schuldgevoelens, ze lieten ons niet meer los. We waren niet meer de mannen die we ooit waren. We waren gebroken, zowel mentaal als fysiek.
De wapenstilstand was getekend, maar onze oorlog was nog lang niet voorbij.