دلايل تحريم انتخابات توسط محمد نوريزاد

به همه ی کسانی که ازمن می پرسند رأی بدهیم یا نه، می گویم: بروید رأی بدهید. حتماً. که سرنوشت یک قوم توسط خودِ همان قوم رقم می خورد. ازخودم که می پرسند: رأی می دهی یا نه؟ می گویم: نه. می پرسند: دلیلش؟ می گویم: دلیلش به درونِ وامانده ی من مربوط است. که نمی تواند با خودش کنار بیاید وهمان خودِ خود را زیرپا بگذارد. یعنی دل من با آنهمه توصیه ای که درباب بخشایش می کند، خود نمی تواند چشم بپوشد وبگذرد. من انتخابات را تحریم نمی کنم. هرگز. ونیزاما نمی توانم شناسنامه ام را بردارم واسم کسی را روی برگه ای بنویسم و درصندوق بیندازم وبا انگشتِ رنگی ازمحل اخذ رأی بیرون بیایم. چرایش به درون خراش خورده ی من مربوط است. وبه چشمان بی گناه جوانانی چون عماد بهاور که سالها بی دلیل – بی دلیل – بی دلیل در زندان اند. و به جوانان غیوری چون مجید توکلی که سالهاست یک روزهم به مرخصی نیامده اند. و به عزیزانی چون سید مصطفی تاجزاده که به دستور مستقیم آقا مجتبی خامنه ای در تنهایی ورنج ودلنگرانی فرو فشرده شده اند. وبه مجید درّی وسید ضیاء نبوی که در متن بی گناهی سالهاست به بهبان واهواز تبعید شده اند. بی یک روز مرخصی حتی. و به ژیلا بنی یعقوب وهمسر زندان کشیده اش. و به زنان ومردان سیلی خورده وناسزا شنیده. و به آبروهایی که صداوسیما واطلاعات وسپاه پخش آب کرده اند. بله، گرفتاریِ من ازاینجور مقولات است. من آرامش ندارم. خواب ندارم. کله های فروشده ی حمزه ی کرمی وعبدالله مؤمنی درکاسه ی مستراح رهایم نمی کنند. وهمزمان چهره ی مخوف بازجویان فحاش که کمترین ناسزایاشان “بی ناموس” است. گرفتاری من به کروبی وبه میرحسین وهمسرش مربوط است که کسی سراغی ازآنان نمی گیرد. به خون بی پاسخ مانده ی عزیزان وجوانانمان که پهلوهایشان توسط شعبون بی مخ ها دریده شد و مغزشان با گلوله ی جناب طائب متلاشی. اینها مرا آرام نمی گذارند. باور کنید من شبها از شنیدن صدای ناله ی مادر بی پناه ستاربهشتی که با شتاب فرزندش را کشتند و همه ی صاحب منصبان و همه ی دستگاهها و بویژه مجلسیان خونش را انکارکردند، خواب ندارم. صدای قهقهه ی حضرات حجة الاسلام طائب وفلاحیان و حسینیان وپورمحمدی وعلم الهدی واحمد خاتمی واحمد جنتی درگوشم می پیچد وآزارم می دهد. هرچه به روز رأی گیری نزدیک ترمی شویم این قهقهه ها بلند تروبلند ترمی شوند. احساس بدی دارم. احساس مردی که جلوی زن وبچه اش لختش کرده اند وزیرگوشش زده اند وتوی صورتش تف کرده اند وجلوی همان زن وبچه ترتیبش را داده اند و حالا کشان کشان می برندش تا درگودالی ازفضولات انسانی بیندازندش. من با این احساس آزاردهنده درگیرم. چه کنم؟ با احساس تلخ پولهای مردم که با هماهنگی مستقیم وزارت اطلاعات به کانادا فراری اش داده اند، وپولهایی که بنا به فرمایش شخص رهبر به حزب الله لبنان وسوریه داده اند ومی دهند تا به اسم ما ایرانیان مردم آنجا را بکشند وخونشان بریزند و خانه ها و زیرساخت های کشورشان را ویران کنند. رأی ندادن من، به تریلی های مواد مخدری مربوط است که وزارت اطلاعات جابجا کرده و می کند. و به جوانان معتاد و بی کارو سرگشته وبی آینده مان. وبه هزارهزارمحموله ای که سپاه قاچاق می کند. وبه مادران پارک لاله و مادران خاوران که بی پناه ودربدرند. من این روزها شرمسار مسیحیان وزرتشتیان ویهودیان وسنیان وبهاییان وکمونیستهای سرزمین خویشم که مطلقاً کسی اسمی ازآنان نمی برد. اینها که بر شمردم نمونه ای ازهزارهزارمفسده ای است که یک رییس جمهور- با هرآوازه ای که با اوست – مطلقاً نمی تواند بدان ورود کند. مطلقاً. اینها حوزه ی خصوصی بیت مکرم وسپاه واطلاعات است. ورود نامحرمان به این حوزه ممنوع شده. ازسالها پیش. چه کنم؟ من فردی احساساتی ام. وبا همین حسّم زنده ام. شما بروید رأی بدهید. من اما احساس می کنم با رأی دادن، باید روی خودم خط بکشم وبا قهقهه ی فلاحیان وطائب وجنتی همراهی کنم. باورکنید چهارسال سکوت روحانیان صاحب ناممان رنجم می دهد. که چرا دراین چهارسال یک جمله ی کاری، ازمظلومیت مردم وآسیب دیدگانمان برزبان نیاورده اند. واکنون همگان را به شوق می خوانند. یک رییس جمهورغریبه درعالی ترین وجه ممکن، بله، به آب وبرق مردم خواهد رسید. اما مگرمی تواند سربه اندرون هزارمفسده ای که این روزها بین سپاه وبیت واطلاعات دست بدست می شود سرفرو ببرد؟ مگرسپاه ازلقمه ی چرب ریاست جمهوری واختیارات مطلوب آن چشم می پوشد؟ سپاه وبیت واطلاعات سالهای تلخی را گذرانده اند تا به آرامش رسیده اند. بهمین دلیل اجازه نمی دهند باردیگر کامشان تلخ و حوزه ی عملشان محدود شود. راستی یک رییس جمهور با هرتوانمندی که دارد، می تواند تنها یکی از اسکله های قاچاق سپاه را تعطیل کند و یکی ازسرداران سیری ناپذیر را به پادگانش برگرداند؟ اگر من نمی توانم رأی بدهم دلیلش اینجورقضایاست. قضایایی که به خود من – آری به خود من – مربوط است. شما اما بروید رأی بدهید. شاید رأی های شما بهم پیوست ورودی ساخت وبنیان های تباهی را ازجا کند و کویرخشک انسانیِ این سامان را آبیاری کرد. محمد نوری زاد بیست ودوم خرداد سال نود و دو – تهران