Το να ρίξεις μια ματιά μέσα είναι σαν να κοιτάς μέσα από ένα σκοτεινό τζάμι, με μόνο μερικές θολές σκιές να δίνουν ενδείξεις για το τι βρίσκεται από την άλλη πλευρά. Ως Έλληνας δημοσιογράφος που είχε την τύχη να επισκεφθεί τη Βόρεια Κορέα, μπορώ να σας πω ότι η πραγματικότητα είναι πιο παράξενη από οποιαδήποτε φαντασία.
Η ζωή στη Βόρεια Κορέα είναι μια αυστηρά ελεγχόμενη πραγματικότητα. Από το τι μπορείς να διαβάσεις μέχρι το πού μπορείς να ταξιδέψεις, όλα υπαγορεύονται από το κράτος. Η προπαγάνδα είναι πανταχού παρούσα, υμνώντας τους ηγέτες και καταδικάζοντας τον έξω κόσμο. Είναι ένας κόσμος όπου η ατομικότητα καταπνίγεται και η υπακοή είναι το ύψιστο αγαθό.
Η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα αντιθέσεων. Υπάρχει μια αίσθηση προόδου, με σύγχρονα κτίρια και υποδομές σε ορισμένες περιοχές. Αλλά παράλληλα, η φτώχεια και η ανέχεια είναι διάχυτες. Το ανθρώπινο κόστος της αυταρχικής διακυβέρνησης είναι εμφανές στα υποσιτισμένα πρόσωπα και στα λυγισμένα από τη σκληρή εργασία σώματα.
Ως δημοσιογράφος, ήταν ένα δύσκολο δίλημμα το να πας στη Βόρεια Κορέα. Από τη μια, ήταν μια ευκαιρία να δω αυτόν τον κρυφό κόσμο από πρώτο χέρι. Από την άλλη, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι προσεκτικός.
Κάθε λέξη, κάθε κίνηση, παρακολουθείται στενά από τους κυβερνητικούς συνοδούς. Το ερώτημα που βασάνιζε το μυαλό μου ήταν: Πόσο μακριά μπορώ να σπρώξω; Πόσο βαθιά μπορώ να σκάψω; Ήξερα ότι αν ξεπερνούσα τα όρια, θα μπορούσα να θέσω όχι μόνο τον εαυτό μου αλλά και τις πηγές μου σε κίνδυνο.
Έτσι, έπαιξα με προσοχή το παιχνίδι. Υπέβαλα προσεκτικά τις ερωτήσεις μου, αναζητώντας λεπτές υποδείξεις αντί για ανοιχτή αντιπαράθεση. Παρατήρησα βλέμματα, αποκωδικοποίησα τη σιωπή και άφησα τους ανθρώπους να μιλήσουν μεταξύ των σειρών. Σιγά-σιγά, μια εικόνα άρχισε να αναδύεται – μια εικόνα ενός λαού που ζούσε σε έναν κόσμο φόβου και καταπίεσης, αλλά και ενός λαού που διατηρούσε την ελπίδα και το πνεύμα του.
Το ταξίδι μου στη Βόρεια Κορέα ήταν μια εμπειρία που άλλαξε τη ζωή μου. Με έκανε να εκτιμήσω την ελευθερία και τη δημοκρατία που απολαμβάνουμε πολλοί από εμάς. Με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω τη δύναμη της προπαγάνδας και τους κινδύνους του αυταρχισμού.
Όσο μυστηριώδης και κλειστή κι αν είναι η Βόρεια Κορέα, δεν είναι ένα μέρος για το οποίο πρέπει να ξεχνάμε. Ο λαός της αξίζει την ελευθερία του και τον σεβασμό μας. Και το καθεστώς που τους κυβερνά πρέπει να λογοδοτήσει για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του.