Baban sirrinka da bai kamata wasu ba ko nawa domin ki yaye ilimi?

A lokacin da nake yarinya, na yi imani da cewa idan na ce kowa ya ga alamun kaska, mahaifina zai yi fushi da ni har abada. Na yi imani da cewa idan na gaya wa kowa cewa ina son in zama likita, mahaifiyata zata yi kuka har karfe uku na safe. Na yi imani da cewa idan na gaya wa kowa cewa na yi mafarkin zama shugaban kasar nan, abin da na fi muradi a rayuwata, duk dangi na zasu yi dariya har su mutu.

Amma ban sani ba idan mutuwa za ta zama abin dariya ga kowa. A ganina, yin mafarkin zama likita abu ne mai kyau. Ban taba fahimtar dalilin da ya sa mahaifiyata da mahaifina suke yin zafin rai ba idan na ambaci hakan. Ban taba fahimtar dalilin da ya sa kowa yake min dariya ba idan na ambaci mafarkina na zama shugaban kasa. Me ya sa yake da laifi a yi mafarki? Me ya sa yake da laifi a yi niyyar yin kyakkyawan aiki? Me ya sa rashin girmamawa ya zama dole ga kowa?

Kafin na fahimci dalilin da ya sa mutane ke aikata irin abubuwan da suke aikatawa, sai na fara yin mafarkin cewa wani yana bin diddigina.
Kowane dare, sai na yi mafarkin cewa wani abu na bibiyata. A cikin mafarkin, ina gudanar da rayuwata yadda nake so. Ina karatu. Ina rubutu. Ina wasa. Ina dariya. Ina kuka. Ina yin duk abin da nake son yi. Amma a kowane lokaci, wani abu na bibiyata. Ba zan iya ganinsa ba. Ban san me yake ba. Amma na san yana nan. Kuma ina san yana zuwa domin ya same ni.

Na yi imani da cewa mafarkin wani bangare ne na rayuwata. Na yi imani da cewa mafarki na hanyar jikina ce ta gaya mani wani abu. Amma ban san abin da yake son ya gaya mani ba. Ban san wanda ke bibiyana ba. Kuma ban san dalilin da ya sa yake bibiyana ba.

Kowane dare, na tashi daga barci ina tsoron kar wani abu ya same ni. Na tashi daga barci ina jin kamar wani abu na bibiyata. Kuma na tashi daga barci ina jin kamar bana kadai a duniya.

Na yi ƙoƙarin gaya wa mutane game da mafarkina. Amma ba su gaskata ni ba. Sun ce duk abin da ke cikin kaina yake. Sun ce babu wani abu da ke bibiyata. Kuma sun ce na daina yin mafarkin.

Amma ban daina yin mafarkin ba. Duk dare, mafarkina yayi muni da muni. Kuma kowane dare, tsorona ya karu da karfi. Har sai wata rana, na yanke shawarar cewa zan yi yaki da abin da ke bibiyata.

Na yanke shawarar cewa ba zan tsere daga tsorona ba. Na yanke shawarar cewa zan fuskance tsorona. Kuma na yanke shawarar cewa zan kayar da tsorona.

Na tsaya a wurina na jira abin da ke bibiyata ya same ni. Kuma ya same ni. Amma lokacin da ya yi, ban tsere ba. Na tsaya a wurina na yi yaƙi.

Na yi yaƙi da abin da ke bibiyata na dogon lokaci. Amma a karshe, na yi nasarar kayar da shi. Na yi nasarar kayar da tsorona.

Tun daga wannan lokacin, ban sake yin mafarkin cewa wani abu na bibiyata ba. Amma har yanzu ina jin tsoron wani abu. Ina tsoron muradina. Ina tsoron mafarkina. Kuma ina tsoron abin da zai iya faruwa idan na bi su.

Amma ba zan tsere daga tsorona ba. Ba zan daina bin muradina ba. Kuma ba zan daina yin mafarki ba.

Zan ci gaba da fada. Zan ci gaba da yin mafarki. Kuma zan ci gaba da yin imani. Saboda na san wata rana zan iya cim ma duk abin da na sa a gaba.

Wata rana, zan iya zama likita. Wata rana, zan iya zama shugaban kasa. Kuma wata rana, zan iya zama duk abin da nake so.

Saboda ba zan bari tsorona ya hana ni ba. Ba zan bari mafarkina ya tsaya mini. Kuma ba zan bari wani abu ya hana ni ba.

Zan ci gaba da fada. Zan ci gaba da yin mafarki. Kuma zan ci gaba da yin imani.

Saboda na san wata rana zan samu duk abin da na sa a gaba.