Noong bata ako, lagi kong napapansin na hindi nakikipag-usap ang mga mayayamang bata sa mga mahirap na bata sa paaralan. Hindi ko maintindihan kung bakit. Magkaibang-magkaiba ang mga mundo namin, at medyo nakakatakot para sa akin ang mga mayayamang bata. Mayaman ang mga magulang nila, malalaki ang mga bahay nila, at nakasakay sila sa mga magagarang kotse.
Nung minsan, naglakas-loob akong magtanong sa isang mayamang kaklase ko kung bakit hindi nila kami pinapansin. Nakatingin lang siya sa akin na parang nabigla siya. "Hindi ba halata?" tanong niya. "Kasi mahirap kayo."
Naramdaman kong nasaktan ako sa sinabi niya. Hindi ko akalain na ganito pala ang iniisip nila tungkol sa amin. Simula noon, mas lumayo na ako sa mga mayayamang bata. Hindi ko na sila pinansin, at hindi na rin nila ako pinansin.
Pero, noong tumanda ako, nagbago ang isip ko. Napagtanto ko na hindi lahat ng mayaman ay pare-pareho. Nakakilala ako ng mga mayayamang tao na mabait at mapagbigay. May nakilala rin akong mga mahirap na tao na mayabang at mapaghusga.
Sa tingin ko, ang mahalaga ay ang ugali ng tao, hindi ang yaman o kahirapan niya. Kung mabait ka at may puso ka, hindi mahalaga kung mayaman ka o mahirap ka. Mahalaga lang na maging mabuting tao.
Ngayon, nakikipag-usap ako sa mga tao mula sa lahat ng uri ng pinagmulan. Mayaman man sila o mahirap, kilala man sila o hindi, Mabait ako sa lahat hangga't mabait din sila sa akin. At alam n'yo ba? May mga natutunan ako sa lahat ng nakilala ko.
Kaya kung ikaw ay mahirap at iniisip mong hindi ka magugustuhan ng mayaman, nagkakamali ka. May mga mayayamang tao na mabubuting tao, at may mga mayayamang tao na masasamang tao. Katulad din ng mga mahirap na tao, may mababait at masasama. Ang mahalaga ay ang ugali ng tao, hindi ang yaman o kahirapan niya.
Kaya wag kang mag-alala kung mahirap ka. May lugar para sa iyo sa mundong ito. May mga taong magmamahal at tatanggap sa iyo kung sino ka man.