BK wielrennen: een bloedstollende nachtmerrie

Ik was nog maar een klein meisje toen ik voor het eerst op een fiets stapte. De wind in mijn haren, het gevoel van vrijheid, ik was meteen verkocht. Ik fietste overal heen, van het park tot de winkels. Toen ik ouder werd, begon ik met wielrennen. Ik was meteen gegrepen door de snelheid, de adrenaline en het gevoel van avontuur. Ik trainde hard en deed mee aan wedstrijden. Ik was goed, heel goed zelfs. Ik won de ene na de andere wedstrijd en werd al snel een van de beste wielrensters van het land.

Maar toen gebeurde het.

Ik was aan het trainen voor een belangrijke wedstrijd toen ik werd aangereden door een auto. Ik had enorme verwondingen, zowel fysiek als mentaal. Mijn fietscarrière was voorbij. Ik was verwoest.

Ik had zoveel pijn, zowel fysiek als emotioneel. Ik kon niet geloven dat mijn droom in één klap in duigen gevallen was. Ik heb maandenlang in een rolstoel gezeten, in een depressie. Ik voelde me waardeloos en hopeloos.

Maar ik wilde niet opgeven. Ik wilde weer fietsen. Ik wilde mijn droom niet opgeven. Dus begon ik met revalideren. Het was moeilijk, maar ik gaf niet op. Ik zette door, dag na dag, maand na maand.

En langzaam maar zeker werd ik weer sterker. Ik kon weer fietsen! In het begin was het moeilijk, maar ik gaf niet op. Ik wilde weer de beste worden. En dat lukte me ook.

Ik won weer wedstrijden. Ik werd weer een van de beste wielrensters van het land. En ik was sterker dan ooit tevoren.

De dag van het ongeval was een bloedstollende nachtmerrie, maar ik heb het overleefd. Ik heb mijn droom niet opgegeven. Ik ben een overwinnaar.

Als jij ook door een moeilijke tijd gaat, geef dan niet op. Blijf geloven in jezelf. Alles is mogelijk, als je er maar hard genoeg voor werkt. Je kunt alles bereiken, als je er maar in gelooft.