Caolan Finnegan

Ás gach bliain, bíonn an chéad lá den Nollaig i mo theaghlach mar lá iontach. Cuireann muid bataí uachtaracha ar, osclaímid bronntanais, agus itheann muid ar an dinnéar is fearr a d'fhéadfadh aon duine a iarraidh.

Ach i mbliana, bhí rud éigin difriúil. Bhí mo mháthair ag obair tráthnóna sin, agus mar sin bhí sé suas liom an dinnéar a ullmhú. Ní raibh mé ag dul go háirithe maith leis an smaoineamh ar an oideas a chaitheamh i gcuideachta an stobhaigh, ach ní raibh aon rogha eile agam.

Thosaigh mé ag cleachtadh ar an dinnéar ag tosnú go luath sa lá. Fuaireas an turcaí amach ón reoiteoir agus chuireas é sa hurnáil. D'ullmhaigh mé na glasraí agus chuireas iad ar an mbanne greillte. Agus ansin tháinig an t-am don stuffing.

Ní raibh mé riamh go rómhaith ag déanamh stuffing. De ghnáth, bíodh sé tirim agus gan blas ann. Ach i mbliana, bhí mé chun iarracht a dhéanamh níos fearr. Fuaireas an oideas amach agus thosaigh mé ag tabhairt isteach na comhábhair. Arán crústaigh, ceapaí, celery, agus lus glasraí.

Nuair a bhí an stuffing déanta agam, d'fhúrapas é isteach sa turcaí agus chuireas an turcaí ar ais san urnáil. Ansin, cuireas an urnáil sa hoibh agus feitheas go fóillseach leis an turcaí a bheith réidh.

Agus an uair a bhí an turcaí réidh, bhí sé iontach. Bhí sé fliuch agus suighidhmeach, agus bhí an stuffing an rud is fearr a bhí agam riamh. Bhí mo theaghlach ar fad chomh bródúil uaim, agus bhí mé chomh bróideach ormsa féin.

Fuair mé amach go bhfuil mé níos fearr ag cócaireacht ná mar a cheap mé riamh. Agus inniu, tá an turcaí is fearr a d'ith mé riamh ar mo bhoird bia.

Is é an Nollaig an am a thiteann an fhoireann le chéile agus a itheann sé céilí. Is é an am a dtugann muid buíochas as an bhliain atá caite agus a fhéachaimid ar aghaidh le bliain nua. Is é an Nollaig an t-am a chuirimid ár ndifríochtaí ar leataobh agus a theastaíonn uainn dul i ngleic le chéile.

Nollaig Shona dhaoibh go léir!