Colapinto: De kunst van het onzichtbare maken

Je hebt vast wel eens gehoord van "La Grande Bellezza", de Oscarwinnende film van Paolo Sorrentino uit 2013. In deze film volgen we Jep Gambardella, een gepensioneerde journalist en schrijver die terugblikt op zijn leven in het bruisende Rome.
"La Grande Bellezza" is een film over veel dingen, waaronder de schoonheid van verval, de melancholie van het ouder worden en de zoektocht naar betekenis in een steeds complexere wereld. Maar het is ook een film over kunst, en dan met name over de kunst van het onzichtbare maken.
Jep Gambardella is een meester in het onzichtbaar maken. Hij is een man die zich afgezonderd heeft van de wereld, die zijn ware gevoelens en gedachten verbergt achter een facade van ironie en cynisme. Maar zoals vaak gebeurt met mensen die zich proberen te verbergen, weet Gambardella niet dat hij juist door zijn pogingen om onzichtbaar te zijn het tegenovergestelde bereikt. Hij wordt juist heel zichtbaar, als een eenzame en gekwetste ziel die wanhopig op zoek is naar verbinding.
"La Grande Bellezza" is een film die ons ertoe aanzet na te denken over de aard van kunst en over de rol die kunst speelt in ons leven. Het is een film die ons er ook toe aanzet na te denken over de waarde van het onzichtbare, van het verborgen en van het onuitgesprokene.
In een wereld die steeds meer geobsedeerd raakt door het zichtbare, door het uiterlijke, door het succes, is het belangrijk om te onthouden dat er nog steeds waarde zit in het onzichtbare, in het innerlijke, in het mislukte. "La Grande Bellezza" is een film die ons eraan herinnert dat ware schoonheid vaak gevonden wordt in de dingen die we niet kunnen zien.
Een van de meest ontroerende scènes in "La Grande Bellezza" is wanneer Jep Gambardella een bezoek brengt aan het graf van zijn overleden vader. De vader van Gambardella was een succesvolle kunstenaar, en zijn graf is versierd met een prachtig standbeeld van een vrouw. Gambardella staat voor het standbeeld en praat tegen zijn vader, en vertelt hem over zijn eigen leven. Hij vertelt hem over zijn successen en zijn mislukkingen, over zijn liefdes en zijn verliezen.
En dan, plotseling, begint Gambardella te huilen. Hij huilt om zijn vader, om zijn eigen verloren jeugd, om de schoonheid van de wereld die hij om zich heen ziet. Het is een moment van pure emotie, een moment waarin alle verdedigingsmechanismen van Gambardella afbrokkelen.
Het is een moment waarin we de ware Jep Gambardella zien, de man achter de facade. En het is een moment waarin we de ware schoonheid van "La Grande Bellezza" zien. Het is een film over de schoonheid van het onzichtbare, de schoonheid van het verborgen, de schoonheid van het onuitgesprokene. En het is een film die ons eraan herinnert dat ware schoonheid vaak gevonden wordt in de dingen die we niet kunnen zien.