Als je eenmaal boven bent, op de top van de Galibier, dan kun je wel zeggen dat je wat gepresteerd hebt. Met een hoogte van 2642 meter is deze bergpas een van de hoogste in de Alpen en een ware uitdaging voor elke wielrenner.
De weg naar de top is lang en zwaar. Het eerste deel is nog te doen, maar na een paar kilometer begint het echte werk. De helling wordt steiler en steiler, en je moet steeds meer kracht zetten om vooruit te komen. Het zweet gutst van je voorhoofd en je benen voelen als lood.
Maar het uitzicht maakt alles goed.
Aan de ene kant heb je uitzicht op het prachtige Lac du Chambon, dat diepblauw ligt te glinsteren in de zon. Aan de andere kant zie je de besneeuwde toppen van de Grandes Rousses. Het is een adembenemend gezicht dat je even alles doet vergeten.
Af en toe moet je even stoppen om op adem te komen. Maar je wilt zo snel mogelijk weer verder, want je weet dat de top steeds dichterbij komt.
En dan, eindelijk, na urenlang geklommen te hebben, bereik je de top. Je stapt af van je fiets en kijkt om je heen. Het gevoel van voldoening is enorm. Je hebt het gehaald. Je hebt de Galibier bedwongen.
Nu kun je even uitrusten en genieten van het uitzicht. Maar vergeet niet om een foto te maken als bewijs van je prestatie.
Want de Galibier is een berg die je nooit meer zult vergeten.