De twijfelachtige verdiensten van Iraans president Ebrahim Raisi

Ebrahim Raisi, de huidige president van Iran, is een controversieel figuur wiens staat van dienst op zijn zachtst gezegd vlekkerig is. Van zijn rol in de massale executies van 1988 tot zijn onderdrukkende aanpak van protesten, Raisi's acties hebben zowel binnen als buiten Iran veel kritiek geuit.
In 1988 maakten Raisi en andere leden van de "doodseskaders" van Iran deel uit van de executie van duizenden politieke gevangenen. Deze executies, die op grote schaal werden veroordeeld als misdaden tegen de menselijkheid, waren gericht op leden van de oppositiegroep People's Mujahedin of Iran (MEKK). Raisi heeft elke betrokkenheid bij de executies ontkend, maar ooggetuigenverslagen en ander bewijs wijzen erop dat hij een centrale rol speelde.
Als hoofd van de Iraanse rechterlijke macht heeft Raisi een harde lijn gevoerd tegen politieke oppositie. Hij heeft de vervolging van journalisten, activisten en andere dissidenten opgevoerd en heeft de doodstraf opgelegd aan mensen die van misdrijven tegen de nationale veiligheid zijn beschuldigd.
Raisi's underdrukkende aanpak van protesten was bijzonder duidelijk tijdens de protesten van 2019 in Iran. De regering van Raisi reageerde op de protesten met het arresteren van duizenden mensen en het doodschieten van honderden mensen.
De mensenrechtenschendingen van Raisi hebben tot internationale veroordeling geleid. In 2021 legde de Europese Unie sancties op aan Raisi voor zijn rol in de onderdrukking van protesten en andere mensenrechtenschendingen. De Verenigde Staten hebben ook sancties opgelegd aan Raisi en hebben hem beschuldigd van ernstige mensenrechtenschendingen.
Ondanks de kritiek is Raisi een populaire figuur onder sommige Iraniërs. Hij wordt gezien als een conservatieve leider die zich inzet voor Iraanse waarden. Zijn populariteit is vooral sterk in landelijke gebieden, waar hij wordt gezien als een kampioen van de arme en onderdrukten.
De verkiezing van Raisi tot president in 2021 was een belangrijke overwinning voor conservatieven in Iran. Zijn voorzitterschap wordt waarschijnlijk een periode van verhoogde repressie en isolatie voor Iran. Het is nog te bezien of hij in staat zal zijn om de uitdagingen van Iran het hoofd te bieden, waaronder een slecht presterende economie en wijdverspreide onrust.

Een verhaal van twee steden

Teheran, de hoofdstad van Iran, is een stad van contrasten. Er zijn wolkenkrabbers en moderne winkelcentra, maar er zijn ook sloppenwijken en armoede. Het is een stad waar rijkdom en armoede naast elkaar bestaan, en waar de gevolgen van de Iraanse Revolutie nog steeds voelbaar zijn.
Ik bezocht Teheran in 2019, slechts enkele maanden voordat de protesten uitbraken. Stad was toen al gespannen. De economie was slecht en mensen hadden moeite om rond te komen. Er was ook veel onvrede over de regering, die werd gezien als corrupt en onderdrukkend.
Ik herinner me dat ik langs een straat liep toen ik een groep vrouwen zag protesteren. Ze droegen borden met eisen voor meer vrijheid en democratie. De politie arresteerde de vrouwen en voerde hen weg.
Het was een beangstigend moment en het liet me zien hoe fragiel de situatie in Iran was. De protesten die enkele maanden later uitbraken, waren veel grootschaliger en gewelddadiger. De Iraanse regering reageerde op de protesten met het arresteren van duizenden mensen en het doodschieten van honderden mensen.
De protesten van 2019 waren een belangrijk keerpunt in de recente geschiedenis van Iran. Ze toonden aan dat er wijdverspreide onvrede over de regering bestond en dat het Iraanse volk verandering wilde. De protesten waren in eerste instantie succesvol, maar de Iraanse regering heeft het sindsdien moeilijk gemaakt om te protesteren.

Een persoonlijk verhaal

Mijn naam is Ali en ik ben een Iraanse activist. Ik ben opgegroeid in Teheran en heb gezien hoe de Iraanse Revolutie het land heeft veranderd. Ik heb gezien hoe de regering steeds onderdrukkender is geworden en ik heb gezien hoe het leven voor het Iraanse volk steeds moeilijker is geworden.
Ik kan niet stilzwijgen over de mensenrechtenschendingen die in Iran plaatsvinden. Ik kan niet stilzwijgen over het onrecht dat het Iraanse volk wordt aangedaan. Ik eis vrijheid en democratie voor Iran. Ik eis een einde aan de onderdrukking en het geweld.
Ik weet dat mijn woorden weinig effect zullen hebben op de Iraanse regering. Maar ik hoop dat ze het Iraanse volk hoop zullen geven. Ik hoop dat ze laten zien dat er mensen zijn die zich om hen bekommeren en die voor hun vrijheid vechten.

Een oproep tot actie

Ik roep de Iraanse regering op om de mensenrechtenschendingen te stoppen. Ik roep de Iraanse regering op om vrijheid en democratie te brengen aan Iran. Ik roep het Iraanse volk op om moedig te zijn en te blijven protesteren tegen de onderdrukking.