Dementia: एका फुलाप्रमाणे नाजूक आणि जिवंत

मी घरी परतलो तेव्हा माझी आजी माझ्यासाठी दारावर उभी होती. तिचे डोळे आपुलकीने चमकत होते आणि तिच्या चेहऱ्यावर एक तेज होता. ती नेहमीसारखीच होती, मात्र तरीही वेगळी होती. तिच्या डोळ्यांत एक वेगळाच आनंद आणि उल्हासाचे तेज होते.
मी तिला मिठी मारली आणि विचारले, "आजी, काय झाले?"
"काही नाही," ती हसली, "मी फक्त आनंदी आहे."
मी तिला माझ्या खोलीत घेऊन गेलो आणि आम्ही गप्पा मारल्या. ती मला तिच्या लहानपणीच्या गोष्टी सांगू लागली. ती मला आपल्या गावाबद्दल, तिच्या मित्रांबद्दल आणि तिच्या शाळेबद्दल सांगत होती. तिच्या आवाजातील आनंद आणि तजेला मी ऐकतच राहिलो.
मला जाणवले की ती बदलली आहे. ती अधिक आरामशीर आणि निवांत दिसत होती. तिच्या चेहऱ्यावरील ओझे हलके झालेले होते आणि तिचा आवाज अधिक स्पष्ट आणि दृढ झाला होता.
"आजी," मी विचारले, "तू बदलली आहेस."
तिने हसून माझे हात हातात घेतले. "हो, मी बदलली आहे. मी आता अधिक आनंदी आहे."
मला आश्चर्य वाटले. "पण का? तुम्हाला नेहमी खूप आनंद मिळत होता."
"हो, पण आता माझा आनंद वेगळा आहे. आता तो अधिक खोल आहे. तो अधिक स्थायी आहे."
मी तिच्याकडे पाहिले. तिच्या डोळ्यांत तेज होती, पण ती एक वेगळीच प्रकारची चमक होती. ती आशावाद आणि शांततेने भरलेली होती.
"मी असे का आहे हे मला समजत नाही," मी म्हटले.
"असे का आहे हे मला समजते," ती म्हणाली. "मी विसरत आहे."
मला धक्का बसला. "विसरत आहात? तुम्हाला काय विसरत आहात?"
"सर्व काही," ती म्हणाली. "मी आपले नाव, आपला चेहरा, आपला आवाज विसरत आहे. मी आपल्या आठवणी विसरत आहे."
"पण का?" मी घाबरून विचारले.
"मला माहित नाही," ती म्हणाली. "पण मला भीती वाटत नाही. मला खरोखरच भीती वाटत नाही."
मी तिच्याकडे पाहिले आणि तिच्या डोळ्यांत तेज पाहिले. ती खरोखरच घाबरलेली नव्हती. ती शांत आणि निवांत होती.
"तुम्हाला भीती वाटत नाही?" मी विचारले.
"नाही," ती म्हणाली. "कारण मला माहित आहे की मी कोण आहे. मी आपली आजी आहे. आणि आपण माझे नातू आहात."
ती मला मिठी मारली आणि तिच्या मिठीत मला शांती आणि सुरक्षिततेचा अनुभव आला.
"आपण माझ्या जवळच राहाल, नाही का?" मी विचारले.
"हो," ती म्हणाली. "मी नेहमीच आपल्या जवळच राहीन."
आम्ही गप्पा मारत राहिलो आणि मी तिच्याशी वेळ घालवला. मला जाणवले की तिची स्मृती कमी होत चालली आहे, पण तिचा आत्मा कधीही कमी होणार नाही. ती माझी आजी, माझी मार्गदर्शक आणि माझी प्रेरणा होती. आणि ती नेहमीच राहणार होती.
आता, वर्षानंतर, माझी आजी गेली आहे. पण तिचा आत्मा माझ्या हृदयात जिवंत आहे. आणि जेव्हा मला भीती वाटते किंवा एकटा वाटतो तेव्हा मी तिच्याबद्दल विचार करतो. आणि मी स्वतःला सांगतो की मी घाबरू नये, कारण मी कोण आहे आणि मला काय माहित आहे यावर मला विश्वास आहे. मी माझ्या आजीचा नातू आहे आणि ती नेहमीच माझ्या जवळ आहे.
"Dementia" हा शब्द विसर आणि विनाश यांच्याशी संबंधित आहे. पण मला असे वाटते की तो शब्द खरे तर आशा आणि जिवंतपणा यांच्याशी संबंधित आहे. Dementia हे एक फूल आहे जे दीर्घ काळ टिकत नाही, पण तरीही ते आपल्याला आपल्या आत्म्याच्या खोलीत नेते. हे आपल्याला आठवण करून देते की आपण कोण आहोत आणि आपले जीवन काय आहे.
Dementia हा एका फुलाप्रमाणे नाजूक आणि जिवंत आहे. हे एक फूल आहे जे मरणार आहे, पण त्याची सुगंध कधीही मिटणार नाही.