Het begon allemaal toen hij zijn naam veranderde van Stefano Keizers naar Donny Ronny. Een nieuwe naam, een nieuw begin, dacht hij vast. Maar het enige wat hij kreeg was een hoop hoongelach en gefronste wenkbrauwen.
En toen kwam het gekste van alles: hij ging dansen. Nu ben ik zelf niet bepaald een dansliefhebber, maar zelfs ik kon zien dat Donny Ronny er helemaal niets van bakte. Zijn bewegingen waren houterig, zijn uitdrukking was verloren en zijn timing was belabberd.
Maar Donny Ronny leek er niet van op de hoogte te zijn. Hij danste alsof zijn leven ervan afhing, alsof hij de enige was in het theater. Het publiek zat erbij alsof ze een treinongeluk zagen gebeuren. Iedereen voelde zich ongemakkelijk, behalve Donny Ronny zelf.
En toen kwam de genadeklap. Donny Ronny werd door Linda de Mol uitgenodigd voor haar show om over zijn nieuwe voorstelling te praten. Maar in plaats van te praten over zijn danskunsten, begon hij de hele tijd maar over zichzelf te praten. Hij vertelde over zijn moeilijke jeugd, zijn strijd met mentale gezondheid en zijn zoektocht naar identiteit.
Het was ongemakkelijk, pijnlijk en doodsaai. Donny Ronny had duidelijk alle contact met de realiteit verloren. Hij dacht dat hij de nieuwe David Bowie was, maar hij was niets meer dan een verloren ziel die zichzelf steeds verder in de afgrond duwt.
Ik vraag me af wat er met hem is gebeurd. Was hij altijd al zo narcistisch en egocentrisch? Of is er iets gebeurd waardoor hij de weg kwijt is geraakt? Hoe dan ook, het is duidelijk dat Donny Ronny dringend hulp nodig heeft. Ik hoop dat hij die hulp snel vindt, want ik wil niet dat hij hetzelfde lot ondergaat als andere gevallen sterren.
Tot slot, een klein beetje humor:
Als Donny Ronny ooit een comedy-comeback wil maken, zou hij zijn nieuwe act "Dansend naar de ondergang" kunnen noemen. Ik denk dat het wel zou aanslaan bij het publiek.