Don't Move: Isang Katatakutang Kuwento ng Pagtitiyaga at Pag-asa

Sa makulimlim at tahimik na kagubatan, isang babaeng nagdadalamhati ang nakatagpo ng isang serial killer na nag-inject sa kanya ng isang nakaparalisang droga. Habang unti-unting namamanhid ang kanyang katawan, nagsimula ang kanyang pakikibaka para mabuhay.

Siya ay walang magawa, nakahiga sa lupa habang pinapanood ang kanyang pumatay na papalapit sa kanya. Ang kanyang puso ay mabilis na tumitibok sa dibdib, ang kanyang isip ay nagkakarera sa takot at pagkabalisa.

Ngunit sa gitna ng takot at kawalan ng pag-asa, isang maliit na apoy ng pag-asa ang lumitaw. Determinado siyang mabuhay, na lumaban para sa kanyang buhay kahit na laban sa lahat ng posibilidad.

Habang unti-unting namamanhid ang kanyang katawan, ginawa niya ang tanging bagay na magagawa niya: nagsalita siya. Nagsumamo siya sa kanyang pumatay, nagmakaawa para sa awa, nagmamakaawa para sa buhay.

Ngunit ang kanyang mga salita ay hindi nagkaroon ng epekto. Ang pumatay ay malamig at walang puso, ang kanyang mga mata ay walang emosyon habang papalapit siya sa kanya ng kutsilyo sa kamay.

Sa sandaling iyon, napagtanto ng babae na wala siyang magagawa kundi tanggapin ang kanyang kapalaran. Ngunit kahit sa kamatayan, determinado siya na hindi sumuko, na hindi hayaang masayang ang kanyang buhay nang walang laban.

At gayun, habang humihinga siya ng huling hininga, naalala niya ang mga taong iniwan niya, ang mga taong nagmamahal sa kanya. At sa kanyang puso, nagkaroon ng isang pagsabog ng pag-asa, isang paniniwala na kahit na sa kamatayan, ang kanyang espiritu ay magpapatuloy.

Kaya, huwag kang gumalaw. Huwag kang sumuko. Kahit na parang wala kang pag-asa, kahit na parang natalo ka na, huwag mong pabayaan ang pag-asa. Sapagkat sa gitna ng dilim, maaaring mayroong isang maliit na apoy ng liwanag na naghihintay na magningas.