Ek zie de zwarte man

In de stille straten van mijn stad wandel ik 's nachts alleen. De maan werpt een zacht licht en de schaduwen dansen op de muren. Plots zie ik hem: een zwarte man, achter mij, die me volgt.

Een golf van angst spoelt over me heen. Mijn hart bonst in mijn borst en mijn adem stokt in mijn keel. Ik versnel mijn pas, maar hij blijft me volgen. Ik draai me om en kijk hem in de ogen. En dan, in dat moment, gebeurt er iets.

Angst maakt plaats voor mededogen. Ik zie de man niet langer als een bedreiging, maar als een medemens. Zijn ogen zijn donker en diep, en ze weerspiegelen een leven vol ervaringen. Ik voel een band met hem, een gevoel van verbondenheid.

Ik stop met rennen en keer me om. Ik kijk hem recht in de ogen en ik glimlach. Hij glimlacht terug en ik zie een vleugje vriendelijkheid in zijn blik. Hij blijft even staan ​​en we wisselen een paar woorden uit.

Dan loopt hij weg en ik blijf achter met een gevoel van vrede. Ik heb de zwarte man gezien en ik heb mijn angst overwonnen. Ik heb geleerd dat we allemaal verbonden zijn, ongeacht onze verschillen.

Ik deel mijn verhaal met jullie omdat ik hoop dat het je inspireert om ook je angsten te overwinnen. Angsten zijn vaak gebaseerd op onwetendheid en vooroordelen. Maar als je de tijd neemt om echt te kijken, zul je zien dat er niets te vrezen is.

De zwarte man liet me zien dat zelfs in de duisternis licht te vinden is. Laten we allemaal ons eigen licht schijnen en de wereld een betere plek maken.