Emilia Perez

Ik zit hier al uren, en ik kan niet bewegen. Ik ben vastgevroren, gevangen in een ijzige stilte die me verstikt.

Buiten woedt de storm. De wind huilt en giert, alsof hij de wereld wil verwoesten. Maar hier, in deze kamer, is er niets dan stilte.

Het enige geluid is het tikken van de klok. Tik-tak, tik-tak. Het geluid lijkt de stilte alleen maar te versterken, te benadrukken hoe leeg deze kamer is.

Ik wil bewegen. Ik wil schreeuwen. Maar ik kan niet. Ik ben verlamd door de stilte.

Ik weet niet hoe lang ik hier al zit. Uren, dagen, misschien wel weken. De tijd heeft geen betekenis meer. Alles is stil.

Ik begin te hallucineren. Ik zie gezichten in de schaduwen, hoor stemmen die mijn naam roepen. Maar het is allemaal een illusie, een product van mijn verbeelding die op hol slaat.

Ik ben alleen. Helemaal alleen. En de stilte is mijn gevangenis.

Hoe is het zo ver kunnen komen?

Ik was ooit een gelukkig mens. Ik had een gezin, vrienden, een baan die ik leuk vond. Maar toen gebeurde er iets waardoor alles veranderde.

Ik verloor mijn baan. Mijn vrouw verliet me. En mijn kinderen werden me afgenomen.

Ik heb geprobeerd om verder te gaan, maar het lukt me niet. De stilte achtervolgt me overal waar ik ga.

Ik ben bang dat ik nooit meer gelukkig zal zijn. De stilte heeft me te veel afgenomen.

Ik heb hulp nodig.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kan de stilte niet langer verdragen.

Ik heb geprobeerd om hulp te zoeken, maar niemand lijkt me te begrijpen. Ze zeggen dat ik me moet optrekken aan mijn eigen haren, dat ik sterk moet zijn.

Maar ik kan het niet. Ik ben te zwak. Ik heb hulp nodig.

Als er iemand is die me kan helpen, neem dan alsjeblieft contact met me op. Ik kan de stilte niet langer verdragen.

Ik ben Emilia Perez. En ik heb hulp nodig.