Een golf van opwinding overspoelde me. Ik was altijd al een immense fan geweest van haar tijdloze muziek en haar krachtige stem, dus de kans om haar in het echt te ontmoeten was surrealistisch. Met trillende handen haalde ik diep adem en besloot mijn kans te wagen.
"Mevrouw Ross!" riep ik luid boven het stadsgewoel uit.Tot mijn verbazing draaide ze zich om en haar ogen lichtten op van herkenning. Haar beroemde glimlach verspreidde zich over haar gezicht terwijl ze naar me toe liep.
"Wel, hallo daar," zei ze met een zachte stem. "Hoe gaat het met je vandaag?"We raakten aan de praat over haar muziek, haar carrière en haar passie voor optreden. Ze was warm, vriendelijk en bescheiden, en ik voelde me vereerd door haar tijd en aandacht.
Na enkele minuten nam ze met spijt afscheid en zei: "Het was me een genoegen je te ontmoeten. Ik wens je alle geluk toe in je toekomstige ondernemingen."Ik keek haar na terwijl ze wegliep, nog steeds in een staat van ontroering. Die korte ontmoeting had me niet alleen een onvergetelijke herinnering bezorgd, maar had me ook geïnspireerd om mijn eigen dromen na te jagen en nooit bang te zijn om op kansen te springen.
Diana Ross, een echte legende, had me niet alleen betoverd met haar talent, maar ook met haar menselijkheid en haar vermogen om met haar aanwezigheid vreugde te brengen. Haar muziek zal voor altijd een soundtrack blijven voor mijn leven en haar lessen over moed en veerkracht zullen me blijven leiden.