"Die son het gesak, die hemel blou, die wedstryd was een kleurvolle skou."
Die Twickenham-stadion was die toneel van 'n wedstryd van kontraste toe Engeland en Japan in die Herbstnasiesreeks mekaar die stryd aangesê het. Die tuisspan, Engeland, het as gunsteling die veld betree, terwyl Japan, afgerig deur die voormalige Engelse afrigter Eddie Jones, as die uitdager opgetree het.
Engeland het van die staanspoor af hul aanvalsklasse gestyg en binne die eerste 15 minute twee vinnige drieë gedruk. Die agtsteman Billy Vunipola en die vleuel Jack Nowell het die vroeë punte op die bord geplaas en die skare in 'n dolle gejuig laat uitbars.
Ten spyte van die vroeë terugslae het Japan gewys dat hulle nie sommer gaan lê nie. Hulle verdediging het vasgebyt en Engeland se aanvalle herhaaldelik gestuit. Die Japannese kaptein, Michael Leitch, het met sy onverskrokke houding en aansteeklike gees sy span geïnspireer.
Namate die wedstryd gevorder het, het Engeland hul dominansie begin laat geld. Hulle voorry het Japan se skrum oorheers en die agterlyn het met skitterende aanvalle punte aangeteken. Eddie Jones se span het op sy beurt gesukkel om voet by stik te kry en was dikwels op die defensief.
Selfs te midde van hul nederlaag het Japan gewys dat hulle tot die einde kan veg. Met nog net 'n paar minute oor het die plaasvervanger-skrumskakel Naoto Saito 'n troosdrie gedruk, wat die skare 'n mate van hoop gegee het.
Uiteindelik was dit Engeland wat met 'n oorwinning van 59-14 die dag afgesluit het. Die oorwinning was 'n bewys van hul ervaring en diepte, terwyl Japan se vertoning gewys het dat hulle op die regte pad is onder Jones se leiding.
"Die wedstryd het verbygevlieg, soos 'n wind in die nag, en die eindfluitjie het geblaas, die oorwinning gemaak."
Die Engeland vs Japan-wedstryd was 'n opwindende skouspel van aanval en verdediging, waar die kontraste tussen die twee spanne duidelik te sien was. Die tuisspan het hul ervaring gebruik om die dag te wen, maar Japan het gewys dat hulle 'n span is omdop te hou in die komende jare.