Everton: De eeuwige lamzakken

Als Everton-fan ben je gewend aan teleurstellingen. Het is een soort speciale beproeving die je karakter zou moeten vormen, maar in werkelijkheid alleen maar je hoop en ziel verslindt.
Ik herinner me nog goed de keer dat we in 2014 de FA Cup-finale haalden. Ik kon het bijna niet geloven. Na jaren van middelmatigheid en afzien, zou ons geliefde team eindelijk weer zilverwerk winnen. We waren de underdog, maar we hadden een heerlijk gevoel.
Toen de wedstrijd begon, was de illusie al snel voorbij. Arsenal was te sterk, te snel en te klinisch. We verloren met 4-0 en het was een vernederende ervaring. In dat moment besefte ik dat Everton altijd een eeuwige lamzak zal blijven.
We hebben momenten van glorie gehad, ja. We hebben League-titels gewonnen, de FA Cup en de European Cup Winners' Cup. Maar die successen zijn slechts flitsen in de pan geweest, verloren in een zee van wanhoop.
Het meest frustrerende aan Everton is hun onvoorspelbaarheid. Je weet nooit wat je krijgt. Ze kunnen een wedstrijd domineren tegen een topclub en de volgende week verliezen van een ploeg uit de kelder van de Premier League. Het is een soort sadistische marteling die geen enkele andere voetbalclub zijn supporters laat doorstaan.
En toch, ondanks al het leed, blijven we trouw. We blijven geloven dat dit het jaar is, dat we eindelijk de heilige graal zullen veroveren. Maar naarmate de jaren verstrijken, wordt die hoop steeds zwakker.
Everton is als een giftige ex-liefhebber. We weten dat het slecht voor ons is, maar we kunnen er niet vanaf blijven. Het is een vicieuze cirkel van hoop en wanhoop, van opwinding en verdriet.
Dus aan alle Everton-fans daarbuiten: wees dapper. We zijn allemaal in hetzelfde schuitje. En onthoud, zelfs in de donkerste tijden, zijn er altijd nog de Toffees.