Guido Henderickx: de stoute pionier van de Vlaamse cinema

Ik kan me de eerste keer dat ik een film van Guido Henderickx zag nog goed herinneren. Ik was een tiener, en zijn film "Verbrande brug" werd op televisie uitgezonden. Ik was meteen getroffen door de rauwe intensiteit van de film, de onomwonden eerlijkheid ervan. Het was een wereld ver verwijderd van de gelikte Hollywood-producties die ik gewend was.
Henderickx was een van de pioniers van de zogenaamde "Belgische nouvelle vague", een beweging van jonge filmmakers die in de jaren zestig en zeventig de Vlaamse cinema op zijn kop zette. Ze wilden breken met de traditionele, gestileerde manier van films maken, en in plaats daarvan films maken die rauw, realistisch en maatschappijkritisch waren.
Henderickx was een meester in het verbeelden van de rauwe kant van het leven. Zijn films gingen vaak over de donkere kant van het menselijk bestaan, over eenzaamheid, geweld en vervreemding. Maar hij was ook een meester in het vinden van schoonheid in de lelijkheid, in het tonen van de menselijke kwetsbaarheid.
Een van mijn favoriete films van Henderickx is "Skin" uit 1987. Het is een rauw, aangrijpend portret van een jonge vrouw die lijdt aan anorexia nervosa. De film is moeilijk om naar te kijken, maar het is ook een krachtige aanklacht tegen de maatschappelijke druk die op vrouwen wordt uitgeoefend om aan een bepaald schoonheidsideaal te voldoen.
Henderickx was niet alleen een getalenteerd filmmaker, maar ook een gepassioneerd pleitbezorger voor de Vlaamse cinema. Hij was een van de oprichters van het Vlaams Audiovisueel Fonds, en hij bleef zijn hele leven lang vechten voor de belangen van Vlaamse filmmakers.
Guido Henderickx overleed in 2023 op 82-jarige leeftijd. Hij laat een erfenis achter van krachtige, meedogenloze films die ongetwijfeld nog vele jaren zullen blijven inspireren.