Gutted

May pinagdaanan akong malungkot at nakakadismayang karanasan kaya naman gusto ko itong ibahagi sa inyo. Mahigit isang taon na ang lumipas, pero hindi pa rin mawala-wala sa alaala ko ang mga pangyayari.

Matagal ko nang pinaghahandaan ang pagsusulit na magbibigay sa akin ng pagkakataong makapagtrabaho sa bansang aking pinamumulayan. Pinag-aralan ko nang mabuti ang mga aklat at sinubukan kong sagutin ang lahat ng mga posibleng tanong na maaaring lumabas. Buong puso kong inasam na makapasa dahil alam kong magbabago ito sa takbo ng buhay ko.

Dumating ang araw ng pagsusulit at nagtungo ako sa lugar kung saan ito gaganapin. Hindi ko maitago ang kaba sa aking dibdib habang hinihintay ko ang pagtawag ng aking pangalan. Nang marinig ko ito, agad akong sumagot at nagtungo sa aking upuan. Maingat kong sinagutan ang bawat tanong at tiniyak na hindi ako magkakamali.

Matapos ang ilang linggo, inanunsyo na ang resulta ng pagsusulit. Nakaramdam ako ng sobrang saya nang malaman kong pumasa ako. Naglulundag ako sa tuwa at hindi ako makapaniwala sa aking nakamit. Ngunit ang kasiyahang ito ay hindi nagtagal.

Kinabukasan, nakatanggap ako ng tawag mula sa tanggapan ng pagsusulit. Sinabi nila na nagkamali sila sa pagwawasto ng aking papel at hindi pala ako pumasa. Hindi ako makapaniwala sa aking narinig. Para akong binagsakan ng langit at lupa. Lahat ng aking mga paghihirap at paghihintay ay nawala sa isang iglap.

Sobrang nasaktan at nalungkot ako. Hindi ko maintindihan kung bakit ito nangyayari sa akin. Pinaghirapan ko nang husto, ngunit bakit ganito pa ang kapalit? Hindi ko maiwasang mag-isip na wala akong halaga at hindi ko kaya ang anumang bagay.

Sa loob ng ilang araw, hindi ako makatulog o kumain nang maayos. Lahat ng aking mga plano ay gumuho, at hindi ko alam kung paano ko ito haharapin. Pakiramdam ko ay nawalan ako ng pag-asa, at wala nang dahilan upang magpatuloy.

Ngunit sa kabila ng lahat ng sakit at pighati, nagpasya akong huwag sumuko. Alam kong kailangan kong maging malakas at harapin ang katotohanan. Nagsimula akong mag-aplay sa iba pang mga trabaho at nagpatuloy sa pag-aaral.

Hindi naging madali ang paglalakbay ko, ngunit hindi ako sumuko. Pinananatili kong buhay ang aking pangarap, kahit alam kong hindi ito madaling makamit. At sa wakas, pagkaraan ng maraming taon, natupad ko rin ito.

Ang karanasang ito ay naging isang mahalagang aral sa aking buhay. Natutunan ko na ang mga pagkabigo ay bahagi ng buhay, at hindi tayo dapat sumuko sa ating mga pangarap. Kahit na may mga hadlang na darating, palaging may pag-asa at may ibang paraan upang makamit ang ating mga layunin.

Kung ikaw ay dumaranas ng katulad na karanasan, tandaan na hindi ka nag-iisa. May mga taong nagmamalasakit sa iyo at gustong tumulong. Huwag matakot humingi ng tulong, at huwag isipin na wala nang pag-asa. May laging paraan upang mapagtagumpayan ang mga paghihirap at makamit ang iyong mga pangarap.