Henderson

Mijn eerste kennismaking met Henderson was tijdens mijn studententijd in Amsterdam. Ik was op zoek naar een betaalbare plek om te wonen en vond via-via een kamer in een oud, vervallen huis aan de Overtoom. Het huis werd bewoond door een bonte verzameling aan studenten, kunstenaars en muzikanten, en Henderson was daar een van.

Henderson was een lange, magere man met een wilde bos krullen en een baard die tot op zijn borst reikte. Hij was altijd gekleed in een lange zwarte jas, ook in de zomer, en droeg altijd een grote, zwarte hoed. Hij was een excentrieke figuur, maar ook ontzettend vriendelijk en behulpzaam.

Henderson was een kunstenaar, maar hij verdiende zijn geld als straatmuzikant. Hij speelde viool op het Leidseplein, en zijn muziek was altijd mooi en melancholiek. Ik herinner me nog goed hoe ik op een winteravond naar zijn vioolspel luisterde terwijl ik naar huis liep over de gracht. De muziek klonk zo mooi dat ik er bijna van moest huilen.

Na mijn studietijd verloor ik Henderson uit het oog. Maar een paar jaar geleden kwam ik hem weer tegen op een kunstbeurs. Hij was inmiddels een succesvol kunstenaar geworden, en zijn werk was prachtig. Ik was zo blij om hem weer te zien, en we spraken urenlang over oude tijden.

Henderson is een van de meest bijzondere mensen die ik ooit heb ontmoet. Hij is een echte kunstenaar, maar ook een ontzettend vriendelijk en bescheiden mens. Ik ben dankbaar dat ik hem heb mogen kennen, en ik hoop dat hij nog lang door zal gaan met het maken van mooie muziek en kunst.

Enkele weken geleden kreeg ik bericht dat Henderson is overleden. Ik was erg verdrietig om dit te horen, maar ik weet dat hij altijd in mijn gedachten zal blijven.

Henderson, bedankt voor alles. Rust zacht.