Sa gitna ng abalang panahon ng Kapaskuhan, madali nating makalimutan ang tunay na diwa ng pagdiriwang na ito. Subalit, ang kapaskuhan ay hindi lamang isang oras ng mga regalo at pista, ito ay isang panahon din ng pagpapatuloy ng pag-asa, kasiyahan, at pagkakaisa.
Sa Enero 27, kapag opisyal na natapos ang panahon ng Pasko, hindi dapat matapos ang ating pagdiriwang. Ito ay isang pagkakataon upang muling ikabit ang mga kamag-anak at kaibigan, upang magbahagi pa rin ng mga kuwento at tawanan, at upang pahalagahan ang mga bendisyon na natanggap natin sa nakaraang taon.
Magsimula tayo sa pamamagitan ng pagpapasalamat sa mga taong nagpaligaya sa ating Pasko. Isulat ang isang liham o tumawag sa mga taong hindi natin nakasama upang ipaalam sa kanila na naaalala natin sila.
Ang pagpapatuloy ng diwa ng Pasko ay hindi lamang tungkol sa pagkakaroon ng mga pista. Ito ay tungkol din sa pagpakalat ng kabaitan at pagpapakita ng ating pagmamahal sa iba.
Maglaan ng oras upang magboluntaryo sa isang lokal na kawanggawa, magbigay ng donasyon sa mga nangangailangan, o simpleng tumulong sa isang tao na may hawak na mabigat na bag.
Ang mga simpleng kilos ng kabaitan na ito ay maaaring gumawa ng malaking pagkakaiba sa buhay ng iba at makakatulong sa atin na mapanatili ang diwa ng Pasko sa ating mga puso sa buong taon.
Sa Enero 27, huwag nating hayaang matapos ang Pasko. Hayaan nating patuloy itong mabuhay sa ating mga puso sa pamamagitan ng pagpakalat ng pag-asa, kasiyahan, at kabaitan sa mundo.
Tandaan, ang tunay na diwa ng Pasko ay hindi natatapos sa isang petsa. Ito ay isang paraan ng pamumuhay na dapat nating dalhin sa buong taon.