Hoe kon jy dink jy ken jou kind?

Ek het nooit gedink dat ek my kind so min geken het as toe ons in die middel van 'n pandemie vasgevang was nie. Ek het skielik besef dat ek nie die regte gereedskap het om hom deur hierdie moeilike tyd te help nie.
Ek voel byna soos 'n mislukking as ouer. Ek het hom altyd op die regte pad probeer lei, maar nou voel dit asof ek dit nie meer kan doen nie. Ek voel soos 'n skip op oop see, sonder 'n roer of seil.
Ek weet dat ek nie die enigste ouer is wat so voel nie. Ons is almal in dieselfde bootjie, probeer om ons kinders deur hierdie moeilike tyd te help. Maar ek weet nie of ek die regte dinge doen nie.
Ek is bang dat ek hom nie die ondersteuning gee wat hy nodig het nie. Ek is bang dat ek hom nie die woorde gee wat hy nodig het nie. Ek is bang dat ek hom nie op die regte pad lei nie.
Maar ek weet dat ek nie kan opgee nie. Ek moet vir hom daar wees, selfs al weet ek nie altyd wat om te doen nie. Ek moet vir hom die liefde en ondersteuning gee wat hy nodig het, selfs al is dit nie altyd perfek nie.
Ek moet die beste ouer wees wat ek kan wees, selfs al voel ek asof ek nie heeltemal seker is hoe om dit te doen nie. Ek moet vir hom daar wees, elke stap van die pad.
Ek weet nie wat die toekoms inhou nie, maar ek weet dat ek my kind deur dit alles sal help. Ek sal hom die liefde en ondersteuning gee wat hy nodig het, en ek sal die beste ouer wees wat ek kan wees.
Want ek is sy ma, en dit is my werk.