Hurricane Milton Orlando

Smaoinigh go raibh an t-aingeal agam siúl trí arda an lae sin, ag tógaint na nduilleog agus ag bogadh na bláthanna le haghaidh báistí. Chomh maith leis sin, chuir sé ceol síoraí máisiúil leis an t-aer, a bhí acumas éagsúil, iontach uaireanta agus uafásach uaireanta eile.
Tháinig an báisteach go tobann, go dona, ag dortadh aníos as an spéir go talamh, ag glanadh agus ag athnuachan gach rud a bhain sé leis. Bhí fuinneamh an t-aingeal i ngach bradán uisce, i ngach gaoth, i ngach tonntú, agus i ngach toirneach.
Agus mar a tháinig an báisteach, tháinig an ghaoth freisin, ag séideadh trí na crann agus ag crath na duilleoga uirthi. Bhain sé na bláthanna den chraobh, ag scaipeadh na bpíoróga ar fud an talún.
I measc an tsiocháin agus an aiféala, táinig baisteach tonnta freisin, ag dortadh anuas ón spéir go talamh. Bhí sé mar bhearna sa spéir, ag caitheamh an uisce síos go doimhne ar an talamh.
Ach níorbh fhada an t-aingeal ag obair. Tar éis tamaill ghairid, chuir sé stad leis an mbaisteach agus leis an ghaoth. D'éirigh an spéir go gasta, agus tháinig an ghrian amach arís, ag taitneamh an talún le solas agus le teas.
Tháinig sé in am ar ais le haghaidh buíon eile de bháisteach, teacht agus imeacht arís agus arís eile. Bhí sé mar náire ar an aingeal, ag taibhreamh an lae amach. Ach ní raibh an t-aingeal buartha. Bhí fhios aige go raibh a obair tábhachtach, agus go ndéanfadh sé difríocht don talamh agus don mhuintir a bhí ina gcónaí air.
Agus mar sin lean an t-aingeal ag oibre, ag tógaint na nduilleog agus ag bogadh na bláthanna le haghaidh báistí, ag cur fuinneamh isteach sa ghaoth agus sa mbaisteach, agus ag tarraingt na toirní ar a chéile. Lean sé ag obair go dtí gur tháinig an spéir go gasta, agus tháinig an ghrian amach arís, ag taitneamh an talún le solas agus le teas.