Atalanta

En het was een vrouw, dat waar is. Maar met Atalanta was het toch een beetje anders.
Ze was mooi, zoals vrouwen mooi zijn, maar dan nog mooier. En ze kon rennen, niet als vrouwen rennen, maar als een godin.
Eigenlijk was het heel simpel: ze was de snelste van allen.
En dat zinde de mannen niet.
Ze wilden haar voor zich, maar dat liet Atalanta niet zomaar gebeuren.
Ze stelde een wedstrijd voor: wie haar kon inhalen mocht haar trouwen
en wie haar niet kon inhalen
werd haar slaaf.
Verschrikkelijk, vond ze,
maar mannen waren nu eenmaal wat ze waren.
En zo gebeurde het dat heel wat zuchtende minnaars voor de laatste keer naar haar schone rug keken,
want ze waren niet snel genoeg.
Maar Hippomenes was anders.
Hij was niet alleen snel, hij was ook slim.
En hij wist dat hij Atalanta nooit zou kunnen inhalen als hij eerlijk speelde.
Dus bedacht hij een list.
Hij verzamelde drie gouden appels en toen Atalanta begon te rennen, wierp hij de eerste appel voor haar voeten.
Ze bukte zich om hem op te rapen en Hippomenes kreeg een voorsprong.
Ze begon weer in te lopen, maar toen wierp hij de tweede appel en weer vertraagde ze.
Ze was bijna bij hem toen hij de derde appel wierp.
En deze keer was hij al over de finish toen Atalanta de appel opraapte.
Hij had gewonnen.
En hij trouwde met Atalanta.
Maar ze leefden niet lang en gelukkig.
Want Atalanta was nog steeds sneller dan Hippomenes en dat kon hij niet verdragen.
Dus veranderde hij haar uiteindelijk in een leeuwin.
En zo eindigde het verhaal van Atalanta, de snelste vrouw ter wereld.
En het verhaal van Hippomenes, de man die haar versloeg met een list.
En het verhaal van de gouden appels, die de ondergang van beiden veroorzaakten.
Maar vooral is het het verhaal van trots en jaloezie en van de prijs die we soms moeten betalen om te krijgen wat we willen.