IC 814: कंदाहार अन् महाप्रयाण

मी अजूनही माझ्या आतल्या त्या वेदना आणि भीतीचा थरकाप सहन करतो. त्या दिवशी, मी फक्त एक सामान्य प्रवासी होतो, IC 814 विमानात बसलो होतो, जो कधीही माझ्या आयुष्यातला सर्वात लांब आणि सर्वात जाचक प्रवास बनला.
जसे विमान उडाले, मी खिडकीतून बाहेर पाहत होतो, आकाशाच्या निळ्या रंगाचा आनंद घेत होतो आणि माझ्या प्रियजनांकडे परत येण्याच्या आनंदाचे स्वप्न पाहत होतो. पण अचानक, विमानात एक विचित्र हलचल झाली. माझ्या कानात मोठा आवाज आला आणि विमान अचानक खाली उतरू लागले.
भयाने भरलेल्या आरडाओरात, माझे मन रिकामे झाले. मला काय घडत आहे ते समजू शकत नव्हते. काही सेकंदांनी, आम्हाला समजले की विमानाला अपहरण करण्यात आले आहे. पाच आतंकवादी, बंदुका घेऊन विमानात शिरले आणि त्यांनी आमच्यावर कब्जा केला.
तरीही, आतंकवाद्यांनी आमच्यावर मारहाण केली, आम्हाला अन्न आणि पाणी नकार दिला. दिवसेंदिवस, स्थिती अधिकाधिक बिकट होत गेली. आम्ही माणसकीच्या कडाक्षेपाचा अनुभव घेत होतो.
एक सायंकाळ, जेव्हा आम्ही आशा जवळपास सोडली होती, तेव्हा भारतीय सरकारने आतंकवाद्यांशी संवाद साधण्याचा प्रयत्न केला. चालू असलेल्या चर्चेत, अपहरणे तब्बल सात दिवसांपर्यंत चालली. या काळात, आम्ही अमानवीय परिस्थितीत जगलो, जवळजवळ प्राण्यासारखे.
अखेरीस, 31 ऑगस्ट, 1999 रोजी, आम्हाला कंदाहार, अफगाणिस्तान येथे सोडण्यात आले. आम्ही कंदीलमध्ये फुटबॉलच्या मैदानावर उतरलो. कंदाहार हा तालिबानच्या कब्जात होता आणि त्या दिवशी आम्ही एक विचित्र दृश्य होतो - रंगीबेरंगी कपडे घातलेले प्रवासी तालिबानी सैनिकांच्या जमावाच्या मधोमध उभे होते.
कंदाहारमध्ये, भारतीय सरकारने आम्हाला परत आणण्यासाठी दोन विमाने पाठवली. आम्ही आनंद आणि दिलासा अनुभवला, पण आमच्या मनावर घाव जसे होते तसेच.
IC 814 कंदाहार अपहरण ही एक धक्कादायक घटना होती ज्याने माझे आयुष्य कायमचे बदलून टाकले. त्याने माणसकीच्या सर्वात कठीण चाचण्यांशी सामोरे जाणे आणि माझ्या आतल्या लढाऊ वृत्तीची परीक्षा घेतली. पण त्याने मला धडाही शिकवला की मानवी आत्मा खूप लवचिक असतो आणि आशा नेहमी जिवंत असते.