IC 814 कंधार अपहरणातील थरारक प्रवास

“मला खूप आनंद आहे की मी निव्वळ नशिबाने वाचलो.”
त्या काळरात्रीची भीती अजूनही माझ्या हाडांना कंपवते. 24 डिसेंबर 1999, जेव्हा IC 814 विमान काठमांडूहून दिल्लीला जात असताना पाकिस्तानी दहशतवाद्यांनी अपहरण केले होते.
विमानात मृत्यूचे सावट घोंघावत असताना, मी स्वतःला आणि माझ्या प्रियजनांना वाचविण्यासाठी अधीरतेने प्रार्थना करत होते. अपहरणकर्ते बेरहम आणि मागण्यांमध्ये अडगळ होते. ते काबूल, दुबई आणि कंधारमध्ये उतरले, जिथे आम्हाला पाच दीर्घ दिवस ठेवले होते.
त्या कठोर दिवसांत, निराशा आम्हाला अडगळत होती. खाण्याचे पाणी कमी पडले, आणि अमानुष परिस्थितीत जगणे अवघड होते. तरीही, आम्ही एकमेकांना साथ देत राहिलो, प्रत्येक क्षण एकमेकांना आधार देत राहिलो.
माझ्या मनात माझ्या मुलांची प्रतिमा सतत घोळत होती. ते माझ्याशिवाय काय करतील? मी त्यांना पुन्हा भेटू शकेन का? हे प्रश्न माझ्या मनात घर करून होते.
पाचव्या दिवशी, अचानक, एक आश्चर्यकारक घटना घडली. भारतीय सरकारने दहशतवाद्यांच्या मागण्या मान्य करून एका कैद्यांच्या बदल्यात आमची सुटका करण्याचा निर्णय घेतला. ते क्षण खरोखर अतुलनीय होते. आम्ही आनंदाने रडलो, अभिमानाने उर भरला.
आम्ही कंधारमधून निघालो तेव्हा भावनांचा एक वादळ आमच्यात होते. राहत, आनंद, भीती आणि अनिश्चितता यांचे मिश्रण. तरीही, आम्ही जाणत होतो की आमचे जीवन कायमचे बदलले आहे.
या घटनेचा माझ्यावर खोलवर परिणाम झाला. त्याने मला जीवन आणि मृत्यूच्या क्षणभंगुरतेची जाणीव करून दिली. ते मला शिकवले की निराशेत आशा टिकवून ठेवणे किती महत्त्वाचे आहे.
त्या काळरात्रीने मला अनेक गोष्टी शिकवल्या. जगाच्या वेड्या आशा आणि क्रूर वास्तवांचा सामना करणे, मानवी韧ता आणि धैर्याची शक्ती आणि प्रत्येक क्षणास जेर धरून जगण्याचे महत्त्व.
आज, मी एक आभारी हृदयाने जगतो. मला खूप आनंद आहे की मी निव्वळ नशिबाने वाचलो. माझा प्रवास इतरांना आशा आणि धैर्याची प्रेरणा देऊ शकू शकेल अशी माझी प्रार्थना आहे. कारण अंधारातही प्रकाश नेहमी असतो, निराशेतही आशा टिकून असते. आणि मानवी आत्मा खरोखर अपरिमित आहे.